BAZKARIA

Noizbehinka erlojura doaz zure begiak

bexamela eta kroketei izkin eginda, ez ordea

pentsatzeko zeinen den bitxia denbora,

nola duen dena aldatzen eta desegiten,

nola dituen estutzen etxeak unez une, eta

nola gaituen pixkanaka uzten gero eta bakarrago,

baizik eta bizitzak ematen duen Larritasun horrekin

klasetik noiz helduko naizen kalkulatzeko.

Eztabaida beharrik gabe hartu zaitu sukaldeak zentrotzat

eta errepikatzearen errepikatzez soilik

leuntzen diren keinu horietako batez bukatu duzu

zure bodegoi barrokoaren prestaketa,

mahaian atondutako plater eskergaren gainetik

ostera ere erlojuari begira jartzeko, patxadaz orain,

demiurgo zaharraren Lasaitasun harroz.

Ni heldu naiz orduan eta, orain gutxira arte

aitonarena zen aulkian eserita, zu zeu

zure kreazioak, zure semeak, zure denak

txiki-txiki egin eta banan-banan irentsi ditut

eguneroko bizitzaren (baina ba al da

egunerokoa ez den bizitzarik?)

gordintasun arduragabez, eta hala desagertu da

berriro ontzi garbigailuaren erosotasunera

eguerdiroko kosmos Xehe hau;

hain sortzailearen sortzailearena den

zure irribarre gero eta nekatuagoaren pean.