L'ART DE MOURIR

Hatz erakusle bat ni seinalatzen.

Epaile bat nire bekatua idazten:

«Lotan zegoela hil zen.

Hil zen bakarrik utzita».

Erromero-alkoholez egurasten nion gela,

mesanotxea botikaz eta albistez hornitzen,

baina birika ahulen karraska urtsuak

uxatu egiten ninduen aldizka.

Oin-puntetan hurbildu nintzaion bezperan.

Honela joango balitz, egin nuen,

bere estiloan, gerrarik eman barik,

hain Ane, hain ama eta hain santu.

Ireki zituen begiak, egin zuen irri,

morfinaren jabala neuri eskaini.

«Zeu zara nik gehien maite dudana»,

esan zidan, «zeu, laztana».

Neu ninduen maiteena, neu nahiena;

baina ni lokartu egin nintzen beste gelan,

ume mizke kikil mainatia,

bera okadaka inor gabe ito zenean.

Ez nuen ikusi ez izar-hautsik,

ez oihal zarpailik zeruetara igotzen.

Tentelduta zegoen alaba, tupustean

deitura bat inon txertatu ezinik: ama, ama, ama...

Gaur, orbain horizontalen egunetan,

eskuak mahai gainean jartzeko sasoian,

ezin atzen ordu haietako sasiak garbitu,

baina etorri nator neure loreen galdez.

Oinei urlasterrean eusteko ordu honetan,

txori herbala ni, hegoak dar-dar,

haren gerizari xuxurlaka. Eta deiez:

mesedez, mesedez, mesedez...