ERLOJU OTE NAIZ

jendearen zainetan odolak bakun jotzen du ordua

eta edozein kaletan nahigabe bezala

erlojuei begira jartzen naiz

sinetsi nahirik goizeko mugimenduak

joan-etorriak batera mintzo direla

anabasa honetan guztian badela erritmo arautu bat

sentimenduek badutela nondikoa eta norenganakoa

ezer ez dela zeharo alferrik galtzen

eta munduaren denborak

egin behar duela bat nonbait

erloju ankerren esfera trufariez landa

ordenaren ilusioa mehetu ahala

erlojuen ahotsek limurtzen naute

eta orduen borobiltasunak

inoiz denbora ere

liluratua behar izan duela begitantzen zait

baina orduan norbaitek zigarroa piztu

edo auto marrantatu bat ageri

eta abaila hartzen du berriro egunak:

zein bere odolaren gordegietara bueltatzen

sumatzen ditut pertsonak

eta erlojuen zalaparta zoroa inguruan...

bakan maiztasun jakinik gabe

burutzen dudan ariketa da

lehen orduan kalera irten eta

minutu batez eraikinetako erlojuei begira egotekoa...

ez naiz laketzen gertaera deslotuen diktadurara

eta hurrengoan ere hor noa:

neure odolaren murmurioa sorgortu eta

erlojuen aurrean jartzen naiz denbora pasa

nire aldia nire sasoia

nire denbora markatu gabe

bizi ezin duen mekanika bat naizela etsita