ITXARONGELAN

Desgaraiak bizitzea egokitu zaigu

bideraezina dirudien amorruen galtzadetan.

Ez da oso zehatza gure egonguaren kokagunea,

baina tenorez gabiltza hurrengo belartzerako.

Esku zikinokin bazkaltzen dugu,

eta gogoetak metatzen beheko etxe abandonatuetan.

Begiak zaizkigu lahartu;

bideak ematen duen arte eginen dugu aurrera,

epeka ordainduko ditugu akorduaren harpidetzak,

baldin eta gure hobespena alferrikako ez balitz,

gure ilusioak lehenago emendatuko balira.

Ikusi al duzu?,

errobiek ur mehea dakarte gure zubipeetara,

atzezurrak bailiren hiriaren barrunbeak arakatu ditu

hezurrik gabeko haize gorriak.

Esadazu zer izen duen exilioak

espero den besarkada hori heltzen ez denean,

edo norantz doazen itsasbeheran galtzen diren oinatzak.

Hamaika galdera ditut erantzunen zain

gutun ezkutu forman heltzear.

Ez dira gutxi neguko gaualdi honetan

loak hartu ezinik dauden bonbilla piztuentzat.