IX

Zoramenduak hegala lagun

erdizka estali du nire arima,

suzko ardoa edan dezagun,

ibar beltzera deika ari da.

Konprenitu dut komeni dena

utz diezaiodan garai dezala,

aintzat hartuta nire eromena

beste batena balitz bezala.

Ez dit inola ere utziko

atxikitzea ezer nirekin

(nahiz eskariak izan ohiko,

nahiz erreguei berriro ekin):

ez semearen begi itunak

—harri bihurtu den minarenak—

ez ekaitza heldu zeneko eguna,

ez kartzelako agur orena,

ez esku bien gozo-freskoa,

ez ezki-itzalen dardarizoa,

ez soinu urrun arin askoa:

azken soleitzeen hitz jarioa.

1940ko maiatzak 4