Poesia kaiera
Poesia kaiera
Christopher Okigbo
itzulpena: Karmen Irizar Segurola
2021, poesia
64 orrialde
978-84-17051-64-8
Christopher Okigbo
1932-1967
 
 

 

Haizearen eresia

 

Argi zuri horrek har nazazu ni, zure erromesa, Oi esne-bidea,

    utz iezadazu gerrira lot zaitzadan;

Eta ilunabarreko nire doinu mutuek hauts dezatela

Zure burdinazko atea, hainbat mendetako zama

    eta bihur dezatela kotiledoi biki dardarti…

 

Burdinazko gangardun gizona – zabal barreiatuko dut sekretua

    zazpi balbulako eunuko adarrez

Haizeari jarraituko diot zabalguneraino,

Eta urrats motelez, itxura batean arnasarik gabe,

    isiltasuna apurtuko dut, haren atearen mitoa.

 

Ikusia naiz zuhaitz gaztea bat-batean ernetzen

    zaharraren ohantzetik

Antzinako gauetan zehar egin izan dut aurrera

    bultzaka klorofilaraino;

 

Edo ihartutako adarrean bermatu izan naiz,

Eskale itsua atarian bermatuta.

 

Ikusia naiz orakulua agortzen belaunaldi berri baten sehaskan…

Bizikleta elektrikoa atarian datza, adarra txingartu da,

 

Hosto gaineko ihintz-tanta bikien

Liparrak ebazten dituzte errautsek

Eta higiduratik sosegura bezalakoa da nire bozkarioa,

Gizonaren baitako haurra

Haurraren baitako gizona; gizonak errugabeen

Kantua du gogoan,

Erdaindu gabeena, bizar-labana goria ikusten dutenean.

 

Santutegiko apaiz nagusiak hitz xarmatuak

    jaulki ditu;

Faloa odoletan,

Garrasika ari da sarraskiaren ondoren

    sendabelar eske…

 

Oi haizea, puztu itzazu nire oihalak eta segi dezala

    ur zabalen bidea ene banderak:

 

Nire baitako haurrak dar-dar egiten du hormako

    apalategi garaiaren aurrean,

Nire baitako gizona kuzkurtu egiten da kuiaren

    lepo estuaren aurrean;

 

Dagoeneko hegoa besterik ez den kantua ostots hodeien

Atzetik dabil, bere bolizko zirkuituan,

Sugetzar lumadunaren ibilbide labainean…

 

Elegy of the Wind

White light, receive me your sojourner; O milky way, let me clasp you to my waist; / And may my muted tones of twilight / Break your iron gate, the burden of several centuries, into twin tremulous cotyledons ... // Man of iron throat — for I will make broadcast with eunuch-horn of seven valves — / I will follow the wind to the clearing, / And with muffled steps seemingly out of breath break the silence the myth of her gate. // For I have lived the sappling sprung from the bed of the old vegetation; / Have shouldered my way through a mass of ancient nights to chlorophyll; // Or leaned upon a withered branch, / A blind beggar leaning on a porch. // I have lived the oracle dry on the cradle of a new generation ... / The autocode leans on a porch, the branch dissolves into embers, // The ashes resolve their moments / Of twin-drops of dew on a leaf: / And like motion into stillness is my divine rejoicing — / The man embodies the child / The child embodies the man; the man remembers / The song of the innocent, / Of the uncircumcised at the sight of the flaming razor — // The chief priest of the sanctuary has uttered the enchanted words; / The bleeding phallus, / Dripping fresh from the carnage cries out for the medicinal leaf ... // O wind, swell my sails; and may my banner run the course of wider waters: // The child in me trembles before the high shelf on the wall, / The man in me shrinks before the narrow neck of a calabash; // And the chant, already all wings, follows / In its ivory circuit behind the thunder clouds, / The slick route of the feathered serpent ...