Aurkibidea
LAU KANTA 1957-1961
IV. Izpilikuzko behe-lainoaren auhena
Aurkibidea
LAU KANTA 1957-1961
IV. Izpilikuzko behe-lainoaren auhena
Haizearen eresia
Argi zuri horrek har nazazu ni, zure erromesa, Oi esne-bidea,
utz iezadazu gerrira lot zaitzadan;
Eta ilunabarreko nire doinu mutuek hauts dezatela
Zure burdinazko atea, hainbat mendetako zama
eta bihur dezatela kotiledoi biki dardarti…
Burdinazko gangardun gizona – zabal barreiatuko dut sekretua
zazpi balbulako eunuko adarrez
Haizeari jarraituko diot zabalguneraino,
Eta urrats motelez, itxura batean arnasarik gabe,
isiltasuna apurtuko dut, haren atearen mitoa.
Ikusia naiz zuhaitz gaztea bat-batean ernetzen
zaharraren ohantzetik
Antzinako gauetan zehar egin izan dut aurrera
bultzaka klorofilaraino;
Edo ihartutako adarrean bermatu izan naiz,
Eskale itsua atarian bermatuta.
Ikusia naiz orakulua agortzen belaunaldi berri baten sehaskan…
Bizikleta elektrikoa atarian datza, adarra txingartu da,
Hosto gaineko ihintz-tanta bikien
Liparrak ebazten dituzte errautsek
Eta higiduratik sosegura bezalakoa da nire bozkarioa,
Gizonaren baitako haurra
Haurraren baitako gizona; gizonak errugabeen
Kantua du gogoan,
Erdaindu gabeena, bizar-labana goria ikusten dutenean.
Santutegiko apaiz nagusiak hitz xarmatuak
jaulki ditu;
Faloa odoletan,
Garrasika ari da sarraskiaren ondoren
sendabelar eske…
Oi haizea, puztu itzazu nire oihalak eta segi dezala
ur zabalen bidea ene banderak:
Nire baitako haurrak dar-dar egiten du hormako
apalategi garaiaren aurrean,
Nire baitako gizona kuzkurtu egiten da kuiaren
lepo estuaren aurrean;
Dagoeneko hegoa besterik ez den kantua ostots hodeien
Atzetik dabil, bere bolizko zirkuituan,
Sugetzar lumadunaren ibilbide labainean…
Elegy of the Wind
White light, receive me your sojourner; O milky way, let me clasp you to my waist; / And may my muted tones of twilight / Break your iron gate, the burden of several centuries, into twin tremulous cotyledons ... // Man of iron throat — for I will make broadcast with eunuch-horn of seven valves — / I will follow the wind to the clearing, / And with muffled steps seemingly out of breath break the silence the myth of her gate. // For I have lived the sappling sprung from the bed of the old vegetation; / Have shouldered my way through a mass of ancient nights to chlorophyll; // Or leaned upon a withered branch, / A blind beggar leaning on a porch. // I have lived the oracle dry on the cradle of a new generation ... / The autocode leans on a porch, the branch dissolves into embers, // The ashes resolve their moments / Of twin-drops of dew on a leaf: / And like motion into stillness is my divine rejoicing — / The man embodies the child / The child embodies the man; the man remembers / The song of the innocent, / Of the uncircumcised at the sight of the flaming razor — // The chief priest of the sanctuary has uttered the enchanted words; / The bleeding phallus, / Dripping fresh from the carnage cries out for the medicinal leaf ... // O wind, swell my sails; and may my banner run the course of wider waters: // The child in me trembles before the high shelf on the wall, / The man in me shrinks before the narrow neck of a calabash; // And the chant, already all wings, follows / In its ivory circuit behind the thunder clouds, / The slick route of the feathered serpent ...