Poesia kaiera
Poesia kaiera
Christopher Okigbo
itzulpena: Karmen Irizar Segurola
2021, poesia
64 orrialde
978-84-17051-64-8
Christopher Okigbo
1932-1967
 
 

 

Neskato urketaria

 

begi zabalik itsasoan,

begiak zabalik, etxekalteak;

gorantz, zerurantz desarratu

izarrak jausiko diren puntura.

 

Sekretua ez diot ezein belarriri kontatu

lurrean gorde dut zuloa eginda, eusteko, uharrak ito ez dezan

hondarretan landatu dut sekretua

 

apar gazi-zuria

harkaitz artean eta nigan hausten da,

iodo usaineko

otarrainak eta maskorrak,

gesal hutsaren neskamea,

sofistikarina,

 

hareaz estali dut haren sekretua

 

Euri-geriza eguzkiak erretako hondartzan,

euri-geriza emakumearekin dagoen gizasemearengan.

 

 

distiratsu

lehoi eme baten galtzarbe itsugarriaz

erantzuten du,

 

argi zuria soinean;

 

lagun egiten diote uhinek,

ene lehoi emea,

ilargiaren argiak koroatua.

 

Hain labur bere presentzia

poxpoloaren sua haizearen hatsaldian

hain labur ispiluak inguruan.

 

Beherantz…

uhinek bahetu dute neskato urketaria

jaso gabe doa hondora

urrezko uzta.

 

Gesala hutsaren neskamea,

hazi egin dira sekretuaren belarriak.

 

 

eta hemen bazterrean utzita nagoen honek,

 

uhinen talkak bazterrean utzitako hondarra aletzen dut

haren bedeinkazioa aletzen, ene erregina zuria.

 

Itsaso ahituak islatzen du baina

ispilatutako bisaian

ez nire erregina, itzal apurtua baino.

 

Eta nire uhartean liparrak aletzen diharduen hau,

aingeru errautsez nire erregina galdua

 

airean barrena ekarriko duen orduaren zain nago.

 

 

izarrek alde egin dute,

zeruak monokuloraino igota

behealdeko lurra miatzen du.

 

Izarrek alde egin dute,

eta ni – non nago ni?

 

Zabaldu, zabaldu, oi antenak,

ordu honi oratzeko

 

istant bakoitza betez

monodia hautsi batez.

 

Watermaid

Eye open on the sea, / eyes open, of the prodigal; / upward to heaven shoot / where stars will fall from. // Secret I have told into no ear, / save into a dughole, to hold, not to drown with — / Secret I have planted into beachsand // now breaks / salt-white surf on the stones and me, / and lobsters and shells / in iodine smell — / maid of the salt-emptiness, / sophisticreamy, // whose secret I have covered up with beachsand ... // Shadow of rain over sunbeaten beach, / shadow of rain over man with woman.

Bright / with the armpit-dazzle of a lioness, / she answers, // wearing white light about her; // and the waves escort her, / my lioness, / crowned with moonlight. // So brief her presence — / match-flare in wind’s breath — / so brief with mirrors around me. // Downward ... / the waves distil her; / gold crop / sinking ungathered. // Watermaid of the salt-emptiness, / grown are the ears of the secret.

And i who am here abandoned, // count the sand by wavelash abandoned, / count her blessing, my white queen. // But the spent sea reflects / from his mirrored visage / not my queen, a broken shadow. // So I who count in my island the moments, / count the hour which will bring // my lost queen with angels’ ash in the wind.

The stars have departed, / the sky in monocle / surveys the worldunder. // The stars have departed, / and I — where am I? // Stretch, stretch, O antennae, / to clutch at this hour, // fulfilling each moment in a / broken monody.