Ordezkoen ordua

 

 

— Zuk esango al diezu?

 

— Nik? Ez. Nik ez nieke ezer esango.

 

— Baina konturatuko dira.

 

— Ke ba.

 

— Esan egingo diet, e... gaizki iruditzen zait bestela... Zera...

 

— Kontua da ez garela benetakoak...

 

— Ez. Tira. Kontua da lagun batzuek antzerki obra eder bat prestatu zutela. Esango nuke haiek pasa zutela bizitza osoa obra hori sortu ahal izateko, gaur hona ekartzeko, hain zuzen ere. Gero ja entseguetan bi urte luze eman zituzten. Baina azkenean obra hori ezin zutela hona ekarri, batek burua galdu zuelako... bestea bizioak galdu zuelako... Kontua da guri esan zigutela euren partez etortzeko, izenburu berarekin baina beste zertxobait egitera, antzekoa edo. Ezezkoan egon ginen baina bale, benga, egingo dugu! Hasi ginen obra bat egiten eta azkenean ez zen posible aurrekontu nahikoarik ez zegoelako, ez dakit zer...

 

— Dena kontatu behar al duzu!

 

— Orduan erabaki genuen beste obra bat egitea, xinpleagoa. Aldatu genituen oinarrizko gauza batzuk eta ordezkoak jarri genituen. Egia esan, kendu genuen... gauza pilo bat... Eta, tira, azkenean moldatu genuen gauza itxuroso moduko bat. Baina hemengo programatzaileari erakutsi genion eta esan zigun: “Hau egin behar al duzue nire herriko antzokian? Ezta pentsatu ere! Zuek ze uste duzue ba!”; “Lasai, lasai, ez dugu hau egingo, beste bat egingo dugu” (pixka bat arraro begiratu zigun, baina “bale”), hori atzo izan zen. Atzo?

 

— Gaur goizean izan da hori.

 

— Gaur? A, klaro... Ba... Pentsatu dugu: Orain dela bost urte egin genuen muntaia hura egingo dugu! Testuak badakizkigu, eszenografia ekartzeko denbora nahikoa dugu... Benga! Hasi gara hori egiten, kargatu ditugu eszenografia eta traste guztiak kamioian eta hona iritsitakoan konturatu gara... zera... bost aktore ginela obra horretan. Deitu diegu besteei telefonoz momentu batean, baina ke ba, bata liatuta zebilela, besteak mobila koberturarik gabe, eta hirugarrena sexu aldaketa operazio batetik ateratzen ari dela... Une batez zera esan dugu: Ezinezkoa da!

 

— Ezinezkoa?

 

— bai zera!!

 

— Muntatu dugu eszenografia guztia eta bazkaltzera joan gara. Jatetxean ezagutu ditugu kasualitatez hiru aktore, bueno, ez ziren aktore-aktoreak baina konbentzitu ditugu, eta kafe ostean hona etorri gara bostok zuontzako zerbait prestatzeko asmotan. Laurak bueltan izan da hori. Lehendabizi obraren eskema txiki bat adostu dugu denon artean. Ordutik hona hiru aldiz aldatu dugu dena goitik behera. Bost minutu falta zirenean baten bat erosketa batzuk egitera joana zen... eta ez da oraindik itzuli. Beste batek pikutara bidali gaitu sei eta erdietan... kabreatuta, gainera... Gero ni ere ez naiz egongo, ze argiekin eta soinuarekin norbait arduratu behar da ere... En fin!

 

— Zazpigarrena da hau. Zazpigarren bertsioa.

 

— Gutxienez.

 

— Ordezkoen ordezkoaren ordezkoen ordezkoaren ordezkoaren ordezkoaren ordezkoa.

 

— Gutxienez.

 

— Hala ere, nik uste dut nahiko ondo dagoela.

 

— Klaro, hau guzti hau esplikatuta...!

 

— Bueno, dena den, ni ez nintzateke orain hemen egon beharko.

 

— Hori ere egia da.

 

— Egia esango dizuet behingoz. Ezkontza bat dago. Ez dago. Nire ezkontza. Ez naiz joan. Gaur zen. Ordu honetan egongo ginen... dantzaldiaren onenean... Bi gauzak ematen didate pena: bat, banketeak... bi, dantzaldia galdu izanak... Badakizu zerk emango lidakeen poz handia niri? Dantzaldia hemen antolatzea. Jende honekin guztiarekin batera... Baina, ke ba! Gezurra da, gainera... Nik orain egon beharko nuke... maite dudan gizonaren etxeko atea jotzen lentzeria fina jantzita...
      Edo masaje ederra jasotzen Brasilgo hondartza batean...
      Edo alboko bizilagunen haur txikia musu-truk zaintzen, xamurki, gurasoak zinemara eta trago batzuk hartzera doazen bitartean...
      Edo nire aitonari —gaixo dagoen nire aitonari— une goxoak pasarazten nik bakarrik dakidan moduan...

 

— Ni ez nintzateke orain hemen egon beharko. Nik egon beharko nuke:

            Lanean.

            Ez. Kirola egiten.

            Ez. Larrua jotzen.

            Ez. Erosketak egiten.

            Ez. Kroketak egiten.

            Ez. Langostinoak.

            Ez. Nobela on bat irakurtzen.

            Ez. Estudiatzen.

            Ez. Drogatzen.

            Ez. Eguzkia hartzen.

            Ez. Kobazulo baten barruan pospolo baten argitan zure begi nini aratzak arakatzen.

            Ez. Nik egon beharko nuke besteekiko zazpi minutu aurreratuta. Edo izpi paralizatzaile bat eduki eta nahi dudanean mundua zazpi minutuz gelditu ahal izatea eta bentaja horrekin jokatu.

            Ez. Bentajarik ez dut behar nik. Nik behar nuke emakumezko gorputza batean bizi une hau, eta gero naizen honetara itzuli.

            Ez. Hobe emakumezko geratu eta orduan emakume bezala ni bezalako gizon bat ezagutu eta elkarrekin maitemindu eta nire superEgoa indartuko luketen hiru seme-alaba maitagarri izan. Edo zazpi.

            Ez. Nik egon beharko nuke Txinako Harresiaren zeharkaldi osoa egiten, Marina Abramovic eta bere laguna bezala. Marina Abramovic artista bat da eta garai batean lagun batekin batera egiten zuen dena: lana, maitemina... dena. Egun batean ordea elkarrekikoa uztea erabaki zuten. Orduan bakoitza Txinako Harresiaren mutur batera joan zen. 21.196 kilometro daude punta batetik bestera. Egun eta ordu berean oinez hasi ziren. Harresiaren zeharkaldi osoa egin zuten kontrako norabidean. Hala, erdiko puntu batean elkartu, elkar agurtu, eta tipi-tapa bakoitzak bere bidea jarraitu zuen harresian aurrera. Zeharkaldi hori egiten egon beharko nuke nik; baina norekin? Zuekin, ikusleekin. Hala gertatzen ari da benetan: Zuek mutur batetik zatozte eta ni beste batetik, elkarrekin igaroko dugu ordubete pasatxo, eta gero nork bere bidea hartuko du. Eta ziurrenik ez gara berriz ere inoiz elkartuko.

            Ez. Elkartuko gara. Geratuko gara elkarrekin egoteko, trago batzuk hartzeko, elkarrekin afaltzeko, banan-banan zuotako bakoitzarekin afari intimoa egingo dugu. Ondo antolatuta. Gaurtik hasita, adibidez, ni libre nago urte osoan. Eta bakar-bakarrik. Orduan, adibidez, bihar zurekin geratuko naiz, eta etzi zurekin. Etzidamu zurekin. Zurekin noiz? Zure telefonoa emango didazu?... bai. Geratzeko, klaro. Deituko dizut. Deituko dizuet. Zin degizuet. Afari intimoa egingo dugu, eta gero... nahi duguna! Denbora guztian! Zurekin ostegunean, bale? Telefonoa? Deituko dizut. Apuntatu duzu zuk nirea? Bueno, zu lasai, deituko dizut nik... Ze ondo, guztiekin geratzeko denbora daukat...

            Ez. Ez da halakorik gertatuko. Famatua egingo naiz eta hurrena elkar ikusten dugunean ez dizuet aurpegira ere begiratuko. Zuen telefono zenbakiak sudokuak betetzeko erabiliko ditut. Hegazkinetan noala ozeano gaineko zeruetan. Glamourrez kirastuta zeharo.

            Ez. Nik egon beharko nuke hilda eta beste norbaitengan berraragiztatua, zugan berraragiztatua. Ez. Hobe intsektu batean berraragiztatua. Euli batean edo. Ez, kukukume batean hobe. Barkatu, ez daukat ezer zure kontra.

            Ez. Ez daukat eskubiderik. Nik kartzelan egon beharko nuke. Baina ez dizuet kontatuko zergatik. Norbaitek asmatzen baldin badu urdaiazpikoa oparituko diot. Nirea ez, txerri batena hobe.

            Ez. Nik urbanizazio eraikin berrietan egon beharko nuke dinamita kargak jartzen, eta ez zuen burmuinetan dinamita kargak jartzen. Nik egon beharko nuke elizak okupatzen kultur areto libreak egiteko. Kuarteletan masaje tailerrak ematen. Enpresetako jolas-orduak dinamizatzen. Munduko pankartarik handiena Euskal Herrian eraikitzen Guinness-ean sartzeko. Eta zer jarriko nuke pankartan? Zerbait makabroa: “Apurtu telebistak!”. Edo, “Gora munduko gizajo guztiak!”. Edo halako zerbait...

            Baina guzti horren trukean hemen nago, orain.