HERIOA ARRATSEAN

Aparkalekuan nagoela ezin dut autoa zehatz aurkitu. Galdu egin dut aparkatzeko txartela. Toreatzaile zaharra bezala sentitzen naiz, seguruenik toreatzaile zaharra baino dexente zaharragoa naiz.

            Autoa aurkitu dut, sartu naiz. Abian jarri da.

            Eguzkia etzatera doa.

            Atera dut handik autoa, sekula baino etsiago eta alienatuago. Etxe oneko jendea alfer hutsa da eta gainerako guztiak ergelak.

            Hegoaldera jo dut, Cherokee-z noa, argi gorriaren aurrean gelditu naiz irudimenik eta aterperik gabeko 8 edo 9 hiritar harat-honat dabiltzala, ahituak, egur emanak. Argi berdea agertu zait, arrats epelean barrena noa, autopistara sartu eta segituan 3 umemokok gainelikatutako Chevy bati erronka bota diot. Bada, barru-
-barruraino sakatu dut eta hor datoz orain nire atzetik, azpijale begiz, hatz luzearen imintzioa egiten didatela, bitartean arrats purtzila gau purtzil bihurtuz doala. Zortea izan dut. Auto-ilara handi batean murgildu dira. Nik barrualdeko bidea libre daukat eta jauzia egin dut 130era, 150era, gero atzerako ispiluari begiratu arina egin diot, eta bertan ikusi ditut umemokoak harrapaturik, eta handik gutxira San Pedron naiz.

            Aurkitu egin dut neure betiko txokoa, garajerako bidetik sartu, aparkatu, kanpora irten... beste toreatzaile zahar bat sinpleki. Ordea, etxe barruan, atea zabaltzean, nire katu xuri begikoena, Jinx, jauzi batez ene besoetara igo eta behingoan maitemindu naiz berriz ere.