ESKU HURA

 

 

 

     I

 

 

Bakarrik nengoen

eguerdi partean, ikastetxearen

aurreko aldea

zeharkatzen zuen

lehen solairuko

galeria luzean, zutik

liburua zabalik

koxkan jarria

lezioa errepasatzen,

inortxo ere ez zebilen

jolasteko patio

handiaren aurrean

 

bat-batean bera

azaldu zenean,

eta nire abizena

ahoan ospatuz,

eskua lepoan pausatuz,

“zer egiten duzu hemen?”

galderan hartuz, solasean

hasi zitzaidan

denbora osoan

            esku hura

nire lepotik

kendu gaberik.

 

Arranoa genion

esaten umeok,

kako zorrotzean, airera

                           irtena zuen

sudurraren alde,

zeinen itzalak ebaki

egiten zituen

eguzkiaren pean

zeharkatzen

zituen denak,

haien paretik

iragaten zenean:

 

bere buruari

eusten zion lepo

luuuxe xuriak,

eta gorputza

goitik behera

estaltzen zion

anaia haien

abitu beltzak,

bere betera

ekartzen zuten

emana genion

izenaren jabetza.

 

Hamabi urteko

            ume hari

ordura arte

ez baitzion inork

eskua

gainean jarri,

urteak joan, urteak etorri

irakaslearen

          esku hark

oroimenean

iraun zion

lepoaren osagarri

 

(ukitze horrena

kontu bitxia

izan zen niretzat:

musua ematea

ez zen ohitura

gure artean,

eta ez ginen

besarkatzen,

gure herriko

bazter haietan

urriak ginen

gure laztanetan)

 

(eta hain urruti

ote zegoen ba,

erromeria bukatzean,

soinujolea baserri

gordeago batera

joaten zeneko

             garai hura,

gazte jendea

              agarraoan

dantza zedin

apaizaren begiak

joak izan gabe?).

 

 

 

 

     II

 

 

Bederatzi bat

urteren buruan,

ikastetxeko gela

berean zegoen

kide batekin

egokitu nintzen

Donostiako kalean:

pozik zegoen

Martuteneko kartzelan

denbora puska

eman ondoren

atera berritan.

 

“Badakizu nor

zegoen bertan?”,

bota zidan

kontu kontari

hasi ginenean:

“Arranoa!”.

“Arranoa!?”.

“Bai, Arranoa!”,

begiak zabal

lotu nintzelarik

harri eginda

kalearen erdian.

 

“Barrura sartu

eta protokoloko

bost eguneko

isolamendu aldia

amaitu zenean,

gelatik aterata

patiora nindoanean,

goi goi goi

goiko galeriatik

norbait hasi

zitzaidan hoska:

Anastasio! Anastasio!

 

Gora begiratu

               eta bera!

burua barandaren

ertzaz kanpora zuela

eskuari eraginez:

harri eginda

lotu nintzen

kartzela barruko

kalearen erdian:

airean jaitsi zen

ordea, nigana,

'zer egiten duzu hemen?'

galdetu nionean.

 

Guraso batzuek

salaketa jarri

omen zioten

umearekin izan zuen

zera bategatik:

aurretik ere, beste

              gorabehera bat

izana omen zuen

barnetegian zegoen

beste batekin

baina hura tapatu

egin omen zioten”.

 

Eta lagun hura

kalean barrena

urrundu zen, pozik

libre egoteagatik,

aurpegia arrail,

          bere buru,

urratsik urrats

espaloia ospatzen

“askatasuna

zein eder den!”

alai kantatzen

kaiolan zegoen

besteak ez bezala

 

(tarteka ahaztu

egiten omen zuen

aterea zela,

eta pausoa

bizi-bizian

ematen hasten zen,

kartzelako patioan

zebilenean bezala,

behin berriro

alderik alde

zeharkatzen zuenean

         beste kide

batzuekin batera).

 

Eta neu ere

kalean barrena

urrundu nintzen

urratsik urrats

espaloia jotzen

hiri ederrean:

une hartantxe

gogoan barrena

egin zitzaidan

argiaren bidean

ageri zitzaidala

lepoan nuen…

        atzapar hura.