Poesia kaiera
Pertsona berezi batentzako aholkuak
Zabiltza kontuz boterearekin:
haren jausiak lurpera zaitzake;
elurra, elurra, elurra, zeure muinoa ito arte.
Zabiltza kontuz gorrotoarekin:
ahoa irekitzen duenean zeure burua
kanpora egotz zenezake,
eta zure zangoa irentsi, bat-bateko legenardun.
Zabiltza kontuz zure lagunekin,
haiek traizionatzen dituzunean
—gertatuko da—,
komun-zuloan sartuko dutelako euren burua,
eta kateari tiratu gero.
Zabiltza kontuz adimenarekin,
sobera baitaki ez dakiela ezer:
orkatiletatik zintzilik utziko zaitu.
Hark jakinduria ahoskatu ahala, zuri bihotza
ahotik irteten zaizu.
Zabiltza kontuz jolasekin, antzezpenekin,
aurrez prestatutako hitzaldi jakinekin,
emana datorrenarekin,
saldu egingo zaituztelako
eta umetxo biluzi bilakatuko zara gero,
zeure sehaskan txiza bero.
Zabiltza kontuz maitasunarekin
(benetakoa izan
eta zeure izatearen zati bakoitzak baiezkoa esan
ezean, behatz txikiak barne),
momia baten gisan bilduko zaituelako,
eta zure oihua ez du inork entzungo,
eta zure lasterka ahaleginak alferrik dira izango.
Maitasuna? Dela gizona. Dela emakumea.
Haren gainean irristatu nahi duzun olatua behar du izan,
hari zure gorputza eta zure irribarrea
eman nahi dizkiozuna,
hondar harritsuak menpean zauzkanean
zeure malkoak lurrari eman nahia.
Inor maitatzea otoitzaren
antzeko zerbait da, ezin aurreikus daiteke;
zure sinesmenak zure sinesgaiztasuna
desegin du, eta haren besoetan erori zara.
Pertsona berezi hori,
nik, zu banintz, ez nieke arretarik eskainiko
nigandik datozen aholkuei,
zeure hitzetatik atera ditudalako hein batean,
eta nireetatik beste hein batean.
Lankidetza bat dira.
Ez dut esandako hitz bat bera ere sinesten,
salbu eta bakarren bat,
salbu eta zuhaitz gazte baten eran
ikusten zaitudala,
itsatsitako hostoak dituzun zuhaitza, sustraituko dena ziur,
badakit benetako berdetasuna etorriko zaizula.
Hala bedi. Hala bedi...
Oi, pertsona berezi hori,
balizko hostoetarantz zoazenean
gustuko zaitu idazmakina honek,
baina kristalezko edalontziak apurtu nahi ditu,
halaber, zure alde:
arbolazal iluna astintzen dutenean,
zu derrepente airean igeri dabilen
puxika bat izatea
ospatu nahi du.
[1974]
Admonitions to a Special Person
Watch out for power, / for its avalanche can bury you, / snow, snow, snow, smothering your mountain. // Watch out for hate, / it can open its mouth and you’ll fling yourself out / to eat off your leg, an instant leper. // Watch out for friends, / because when you betray them, / as you will, / they will bury their heads in the toilet / and flush themselves away. // Watch out for intellect, / because it knows so much it knows nothing / and leaves you hanging upside down, / mouthing knowledge as your heart / falls out of your mouth. // Watch out for games, the actor’s part, / the speech planned, known, given, / for they will give you away. / and you will stand like a naked little boy, / pissing on your own child-bed. // Watch out for love / (unless it is true, / and every part of you says yes including the toes), / it will wrap you up like a mummy, / and your scream won’t be heard / and none of your running will run. // Love? Be it man. Be it woman. / It must be a wave you want to glide in on, / give your body to it, give your laugh to it, / give, when the gravelly sand takes you, / your tears to the land. To love another is something / like prayer and can’t be planned, you just fall / into its arms because your belief undoes your disbelief. // Special person, / if I were you I’d pay no attention / to admonitions from me, / made somewhat out of your words / and somewhat out of mine. / A collaboration. / I do not believe a word I have said, / except some, except I think of you like a young tree / with pasted-on leaves and know you’ll root / and the real green thing will come. // Let go. Let go. / Oh special person, / possible leaves, / this typewriter likes you on the way to them, / but wants to break crystal glasses / in celebration, / for you, / when the dark crust is thrown off / and you float all around / like a happened balloon.