Errege hila

 

Arotz bat hartu nuen

nire hilkutxa josteko.

Bertan etzan naiz bart,

burkoa borrokarako prest,

egurraren lurrinpean, aise lagaz

errege zaharrari nire gainean

har dezan arnas.

Zain nago ene gorpuzño erailarekin hausnarrean

—denborak erail baitu—,

zain, noiz egongo marexala bezain zurrun gudu-zelaian,

zain, isiltasunak desohora nazan;

ez duzu engoitik eztulik egingo, gogoan izan.

 

Heriotza izango da izuaren amaiera

—hiltzeari diozun izuaren amaiera ere bai—;

izua, nire ahoa betetzen duen zakur,

izua, nire sudurrean gora doan simaur,

izua, ura altzairu bihurtzen den lekuan,

izua, nire bularra birringailurantz hegan,

izua, euliak belarrian burrundaran,

izua, eguzkia pizten zait altzoan,

izua, gaua itzali ezin denean

eta egunsentia, nire egunsenti arrunta,

betirako da

giltzapean.

 

Izua, patata zahar baten moduan

bertan natzan hilkutxa bat.

Nire suzko arropekin dantzatuko naiz orduan:

horra errausketa-labeko hegaldia,

itsututa tximak eta hatzak,

Jainkoa zaurituko dut,

haren bisaje urdina,

haren tirania,

haren erresuma

ahalguztiduna, nire

afrodisiakoari esker.

 

[1972]