Poesia kaiera
Izartsu da gaua
Horrek ez du eragozten nire —derrigorrezkoa ote hitza esatea?— erlijio premia. Gero kanpora ateratzen naiz gauez, izarrak margotzera.
Vincent Van Goghek, anaiari bidalitako gutunean.
Ez da hiririk ez bada
emakume ito bat zeru epelerantz bezala,
altxatzen den
txima beltzeko arbolaren baitan.
Isilik da hiria.
Hamaika izarrekin diraki gauez.
Oi, izartsu da gaua, izartsu! Halaxe
hil nahi nuke.
Mugitu egiten da. Denak daude bizirik.
Ilargia bera puztu egiten da, altzairu laranjekin
umeak erditzeko, jainko bat, bultzaka bere begitik.
Suge zaharrak izarrak irensten ditu, oharkabean.
Oi, izartsu da gaua, izartsu! Halaxe
hil nahi nuke:
gauaren piztia presatiaren baitan,
dragoi erraldoiak zurrupaturik, bereiz
banderarik gabeko nire bizitzatik,
sabelik gabe eta
oihurik gabe.
[1962]
The Starry Night
That does not keep me from having a terrible need of — shall I say the word — religion. Then I go out at night to paint the stars. Vincent Van Gogh in a letter to his brother
The town does not exist / except where one black-haired tree slips / up like a drowned woman into the hot sky. / The town is silent. The night boils with eleven stars. / Oh starry starry night! This is how / I want to die. // It moves. They are all alive. / Even the moon bulges in its orange irons / to push children, like a god, from its eye. / The old unseen serpent swallows up the stars. / Oh starry starry night! This is how / I want to die: // into that rushing beast of the night, / sucked up by that great dragon, to split / from my life with no flag, / no belly, / no cry.