Nire izena Abdullah da

nire adina harriena

nire bihotza ibaizola idortu bat

bezain idorra.

Ene semeak aspaldi partitu ziren

batzuk bizia biltzera

besteak etsaiari bizia kentzera

edo bederik enpeinuan berena nobleziaz ematera.

Ene emaztea xangrinaz ahitu zen

anitz lazkeria sofriturik

ene askazia barreatua da

gure zelaiak inorenak dira

eta herria bozkarioz gabetu da

iduri eta betiko.

Oroit naiz oraino irria bisaietan

loratua zeraman ene populuaren

dohatsutasun iraganaz

ezteguak, banket ardoz eta omorez

ontsa arrosatuak, haur jaio berriak

oi, primaderaz primadera mundua promesa

berri batez hornitzen zuten gure infanteak

haien ahotsetako doinuen errepikak

fededunen bihotzak altxatuz airez aire

hedatzen ziren muhezzinen litaniak

oroit naiz, jaunak, gizonen artean

gizonak ginen garaiak.

Orain dena kanbio da, bakardadea

gailendu da, ene bihotzean itzalek luzatzen dute

beren ildoa, nola luzatzen baitu desertuan

zaldi unatuak ur freskoaren menturan urratsa

—ez deus iristeko

baina iritsi ustez tronpatzeko bere egarria.

Ni bezain zaharrik, bazen ene baratzean

laranjondo bat. Hura zen ene maiterena,

hura kutunkienik artatzen eta zaintzen nuena

zeren hura baitzen zaharrena

ene gurasoen ahoa, enea, ene haurrena

bere eguzki txipien freskuraz hainbeste urtez

gozatu zituena. Laranjondo haren azpian

eman nituen ene lehen urratsak

haren itzaletan aditu lehen txoriak

ene herri kalakariaren lehen historiak

elkarrekin hazi gara, elkar maitez

harek eni fruitu eta itzal emanez

nik hari arta eta amodio garbia.

Gaur goizean hilik aurkitu dut

adarrak idor, enborra ustel

bizitza huntaz etsia hartua iduria.

Hainbeste gauza galdu ditudalarik

laranjondo horren galerak uzten nau, jaunak,

mundu honetan gabeenik.

Orain berri bat sartu beharko dut

ez dadin eten lokarria

urrun direnak egun batez datozten

eta eskuak hedatuz

atxeman ahal dezaten fruitu gorria

eta, ahora eramanez, esan dezaten:

Eta, agian ere, oroituren dute gizon hura zoinak

esperantza zelarik galdua

izan baitzuen kuraie ereiteko

lur okupatuan

hazia.

ez da harea eta basamortua

baina ezti eta esnezko ibaiez mainaturiko haran ferdea

behiala enea.

Oi ene lurra, zure semea mintzo zaizu

gordagia huntan ezkutaturik, zelatan

odola ixuriko duen arma eskuan

zure egarriz.

Ene sorlekua amets bat da, guraso umiliatu batzuengandik

ikasitako izen zenbait,

Lydda, Ramle, Nablus

baina izena ez dut aski.

Ene azken oren huntarik

ene sakrifizio honen gailur bakartitik

ene iragan guztia ikusten dut, arantzezko alanbrez

hesituriko presondegi ilun bat bezala

karraxiz populatua, izerdiz eta auhen itoz,

kanpamenduetako desolazioa

marruma eta lazeria

ohorerik gabeko deserria.

Oroit naiz haurrago nintzela

egun batez kamioi zenbait heldu zirela

eta haietan zuhaitz ondoak, kanpamenduan landatzeko

ni ez naiz eskolatua, ordea badakit zuhaitz batek

egotea signifikatzen duela

hortakoz erauzi genituen denak sartzen zituzten bezela.

Eguzkia etzatera ari da, gorri-bizi, iduri eta koleran

bazterrak doluzko erropetan utziz; han behean

kibbutzeko hotsak noizpait lokartu dira.

Hauxe izango da ene azken eguna lurrean

hauxe ene lurra azkenean.