Ene lumaz lagun gozoen dohain jainkozkoa goratu

Eta esan goraki, eskerronez, umilki

Adiskidetasuna dela itsaso bat zointan

Igeri ari diren haurrak dohatsurik, ez herrarik

Ez deus ilunik begietan, irriak bisaian, bihotzak loran,

Uretatik atera eta hondar gorrietan etzanik

Lokartzen direnak akiduraren sehaska amoltsuan

Adiskidetasuna da uso xuri bat, munduaren lau hegalak

Bildurik dituena bere bi hegaletan, eta ari dena

Arinik, haizeen meneko doan lore-hazi bat iduri

Ernea karreatuz bere xirulen plegu gozoetan

Adiskidetasuna da mintzaira bat zointan ez dagoen

Ele itsusirik, dixidurik, boterearen estalgarri

Ondradurik, ez eta zinik, agintzarik, baina perpausa

Emezko solas luzeak, egunaren azkentzean

Su epel edo arno berritsu baten amorean

Eramaiten direnak

Adiskidetasuna da lore usaitsuzko baratz zilarra

Aldiaren euriak urtatua

Fidantziaren eguzkiak gozatua

Lore berexen despit erro lotuetarik hartzen baitu bere indarra

Adiskidetasuna da bere gorputza baino ederragoa

Den emakumea, haren beroa, haren irria

Haren beso hedatuen abegia

Adiskidetasuna da zelai ferdezko parabisu bat

Eta hartan lauazka

Bi zaldi:

Batari deritza zu

Eta besteari deritza ni.