urriak zortziko

goizeko seirak

bedeinkatuak izan bitez

eta segada

eta zure etsipen gotorra

eskilarak igotzean zure urguilua

gauzei, argiari, gizonei azken soa

borrero zuria eta aiuma tipi batekin

zure zintzur betan lehertua

bedeinkatuak izan bitez Benjamin

bedeinkatua izan bedi zure haurtzaro landerra

bular ahituan edoski zenuen herra

zure kulparik eza

bedeinkatua izan bedi nerabezaro

ametsik gabea, zerbait haunditurik

zure buruari egin zeniokeen lehen galdera

hura, erantzuna adarretik sagar umoa bezain berez heldurik

kezkarik gabe besarkatu zenuen gerla

geroztik ziztuka igaro den bala, edo haragia

sarraskitu dizun zakurraren kika tzarra

nozitu duzun hainbeste gorroto ere bedeinkatu

eta zorigaiztoko eguna, eta juie koldarra

bedeinkatuak izan bitez, bai, Benjamin Moloise

zure sofrimendua, zure amarena

zure populu beltz guztiarena

ziega ugerrean ibili nahi ez duten orenak

haiek pilura minkatz batzuk bezala ezin irentsiz zenbiltzala

borondate oneko jendean —neugan ere bai, ene dohakabea—

menturaz ezarri zenuen ustea, eta nik

eta guk egunkarietako zalapartaren muinean hel! kosmiko hori

entzuten jakin gabe, entzutera entseatu ere gabe

kafesnea hartzean «beltz gixajoa» errukior bat presaz

besterik ez esana

bedeinkatua bada zure bizitza bakartia eta zure heriotza bakarra

bedeinkatua zu, zerorri, gizona,

eta, arren,

bedeinkatua

azken orduan, guztiak burutuz

amore eman gabez izkribatu duzun azken poema.