Leiho bustiberria sukaldean

Gauak bere ezin egin dezakeen mahaia hozkailuaren ondoan

Botila ardoa, kortxoa kendu gabea

Oraino inor etorri ez den seinale

Norbait maitasunez ase dabilen amenazuzko itsaso sakona

Argia biztu eta aulki banatan esertzen gara

Atsedena behar du isiltasunak

Hezetasunak sabaiko pintura harrotu du

Maratilak ostu dizkiete ate-leihoei

Hutsik zeuden edalontziak betetzen ditugu

Harro dabiltza ur gorriak, nahasiak barrenean

Honela adierazten diogu elkarri

Bakardadeari diogun beldurra

Ateri da eta argi gehiago ikusten ditugu urrunean

Paper zaharraren koloreko dira eta dardara egiten dute

Inoren zoriontasun pitzatua gordetzen ari dira

Izarpean ontzi irauli handi bat gaua

Zenbaki ezagun batzuk markatzen ditugu

Lagunak zenbakietara ekarriak

Ni naiz esanez deitzen dugu Ni naiz, Ni naiz

Alferrikakoa da ordea izan aditza telefono haririk ezean

Etxera ezinik dabiltzan adiskide hordiak gure hitzak

Galduak herriko kale-karkabetan

Lemarik gabeko ontzi iraulia

Berandu da, esan dit lagunak

Eta haren atzamarrek keinu zahar bat egiten dute

Bere barnean itsaso agortua begiratzen duen botilari tapoia kentzen ari balitzaio bezala

Baina dialak ez du gaua baino ekartzen

Ahots arrotzetan emandako maitasun mezuak dira

Eta ez ditugu ulertzen

Harroak ditu itsasoak urak

Zuek ez dakizue zer den

Zuek ez dakizue zer den mezu horiek entzun eta

Mezu horiek ibili eta etxetik urrun entzutea

Dardara egiten dute argiek urrunean

Paper zaharraren koloreko