Inoiz entzun gabeko marruma oinpean

Hondarra beluritzen ikusi, akazia artetik uhinak biltzera biziro doan itzalaren ibilia

Harriaren hotsa hondarretan. Hareazko laino zarratua

Zer duen lurrak horrenbesteko amorruz heltzeko ikasi nahian

Zer den ur garbien azpitik horren doilor hartzen gaituena

Ibiliko ez genuen estrata ibili zuten zure begiek, norbaiten bila bezala

Galderak, hilerriko bidezidorra, portuko jatetxeetako argi biztu berriak

Autoen islak arroka gaineko errepide estuan irristaka

Inon ez diren herrietan ere errepikatuko zen paisajea

Gertaerak gogorrak dira baina gure aldean

Ezerk ez du isiltasun hark besteko mina ematen

Ni ez nintzen nahikoa zure ikara uxatzeko

Eskain niezazukeen babesa ahula zen:

Zurea besteko egonezina

Traina sikuek hilda ziruditen gurdi nekatuen magalean

Eta irlaren harrotasuna amatatua zen

Harrezkero ez dakizu zenbaterainoko beldurra diodan argi mingarri hari

Ez zen gogora zetorkidan lehen aldia

Oroimenen zaparrada. Arrangura urduria. Harrien xuxurlatze itoa

Norberaren baitako paisaje mina:

Behegainera jausten diren itzalak

Arrazoia olatuen antzera joan-etorrian al dabilen galdetu

Norberarena galdu baina ausardiarako bide guztiak itxita daudela esan nahi

Egon behar du begiek ikusten ez duten zerbait, urak berarekin daramana

Elkarren gainean metaturiko aulkiak. Faroko argia. Bidea

Oroimeneko hilak ur azalean kulunka

Eukaliptoak harantzago

Hala da, bada oraindik begiek neurtzen asmatzen ez duten itzalik