LEHEN ALDIZ IKUSI DUT
JEANNE DIELMAN PANTAILA HANDIAN
LURSAGARRAK ZURITZEN

 

 

Zazpi pentsu liliño

Chantal Akermanen hobian

 

 

                      I.

 

           Mugan utzi nauzu

Eskuak hutsik,

Jostorratzik gabe.

Stromaeren kanta bat dantzut.

Ez dut lotarako gogorik.

           Mugan utzi nauzu

Pantailaren hegal zorrotzean

Dolore-minetan

Mezzosoprano ahots urrun baten

Peskizan.

Think pink. Tink & fink.

           Mugan utzi nauzu eta

Begiak gauez beteak ditut oraindik.

 

 

                           II.

 

           Ustekabeko plazer zirrista batek

Haragia ebakitzen du

Eta lursagarrak zuritzeko labana ahurrean,

Isolamenduaren atzamarretatik askatu

Ezinik dago: biziko plan-sequence bakanean,

Koadrotik kanpo gaude gu, gaztiguaren aiduru.

Orgasmoa debekatzen diogu geure buruari.

           Azken hatsa botako dugu

Nehoiz erraztatzen ez den ezkaratz itsuaren

Erdian: sukaldeko leihoko

           Erridauak higiarazten ditu

Ustekabeko plazer zirrista horrek

Eta ez dakigu zer dugun zainetan

           Emari.

 

 

III.

 

Deboila da gure ekinaren funtsa. Sei oin lurpean finituko dugu, hatzik eta hitzik utzi gabe ondotik etorriko zaizkigun belaunaldiei. Gurea: ez-jakitea, biolentzia, ukamena eta bakarretan elkarri kontatu genion fikzioa.

 

Deboila da gure ekinaren funtsa. Intimitatea aipatzen dugu, bizitza mekanikoak elikatuko bagintu bezala. Neguko goizetan biluzten gara, elektrika mozturek aitormenen bidea urra dezaketela sinetsiz. Esperantzarik ez omen dago. Sentimenduen inflazioa ere pairatzen dugu, haragi xehatuaren eta lursagarrena bezainbeste.

 

Deboila da gure ekinaren funtsa.

Aski maiz erraten digute.

 

 

IV.

 

           Jestu errepikakorrak libertateari ireki dizkion zirrikituak. Errutinaren mende dauden bizitza erritualizatuak. Robotikoak. Lehen lerrokoak. Sekula eskertzen ez diren emazte langile unatuen omenaldia egiaztatzen du

Jeanne Dielmanek, ad libitum:

Bere star egoa ahantziz, Delphine Seyrig pantaila handian,

Emazte unatuak oro haragitzen.

Hipermnesia betean nago. Hiperakusia betean.

Gogoan dut ama, jantzi lilitsuekiko auzoko andreak, aspertzen bide nuen herriko eskolako errientsa, urratu ninduen atsegin ximiko eme hura, hiltzeko gutizia. Lehen lerrokoa.

           Irudiak jazartzen dira nire burumuineko

           Pantaila handian,

           Delphine Seyrig, ad libitum.

 

 

                              V.

 

           Jeanne Dielmanek bere gorputz mamia

Saltzen du arratsalde oroz,

Haragi xehatua borobilduko edo lursagarrak zurituko

Balitu bezain naturalki.

 

Faiantzazko ontzi batean metatzen du

Bezeroen dirua.

Aiztoak ez dira urrun.

Zazpi minutu pasatzen ditu gero bainuan

Larrua jotzea den detailearen

           Estigmak garbitzeko.

 

           Bezeroaren orduak

           Zenbatuak dira.

 

           Begiak begietan

Ordenaren aiduru dagoen

Peneloperen antsia.

 

 

                           VI.

 

           Altzo zabala. Boz etereoa.

Comment peux-tu dire cela, tu n’es pas une femme...

J’éteins!

           Barbie gisako etxeko anderearen

Kartzela-munduak harrapatzen nau:

Ixten eta zabaltzen diren ateak

Pizten eta hiltzen diren argiak

Zoladuran klaskatzen duten aztal puntak

Ohe eta mahai karrankariak

Isiltasunaren zaratak

           Eta auhenik gabeko heriotza,

           Bertigo zurbilaren ondorio.