ABSENTZIA

Keinu bakar batean bizi den hilotza.

Ilusio zendua.

Ez dago lekurik metaforarentzat.

Objektu probokatzailea da manikia,

ironikoa, gizakiari egindako iseka larria.

Arimaren absentziari esker

heriotzaren parekoa.

Amaieraren osteko minutuetan

haren antza du gizakiak.

Horregatik dira gupidagabeak,

akaberaren imitazio errealistak.

Gure heriotza propioari so gabiltza haietan:

izaki hutsak, behinolako desio momifikatuak,

erakarpena eta bazterketa sortzen digutenak.

Izakiaren antza txertaturik darama manikiak

ala pertsonak gara haien keinuen zama daukagunak?

Badira manikiak diren pertsonak eta estatuak,

besteen begiradei erantzuteko ezgai,

bizi osorako aurpegieran gatibu, zurbil eta zuhur.

Ezinaren hizkuntza izan nahi luke mututasunak,

auzoa irentsi berriz munduak

elkartasuna okatzearren,

berdintasuna inposatzearren.

Norberaren antza txertaturik darama manikiak

ala gu gara haien keinuen zama daukagunak?