31.

Deitu nizun, esango zenidake. Baina ez segituan. Baina deitu nizun. Baina ez zenidan erdirik ere entzun. Ez zenidan neu zer moduz nengoen galdetu. Ez zenidan Irati Barrainkuarekin Topagunera zindoazenik esan. Eta horrek ze zerikusi dauka istripuarekin, pentsatuko duzu. Ba, zuretzat, batere ez, seguruenik. Baina, niretzat, handia. Nik Antenatresen domeka arratsaldeetan ematen zituzten pelikuletako niñera akonplejatuek ugazabandreak imitatzen zituzten moduan imitatzen zintudan zu: Kendra persigue a la señora Conelly. Frekilloa utzi nuen, zure moduan. Kamisetei lepoak eta barrenak moztu nizkien, zure moduan. “Kontzentra”, “mani”, “estupa” eta “fula” esaten hasi nintzen, zure moduan. Eta zu, konturatzen ez: Conelly andreak lehenengo minututik zuzentzen dizkio pronuntziazio akatsak Kendrari, baina sekula ez du astirik edukitzen bere trauma infantilak entzuteko; Conelly andreak zer-egingo-nuke-nik-zu-barik esaten dio goizetan Kendrari, baina iluntzeetan ez du barbakoetara gonbidatzen; Conelly andreak usaindu ere ez du egiten Kendra enkabronatzen ari denik eta, pelikularen amaieran, bera, edo bere senarra, edo biak hiltzen ahalegintzen denean, harritu egiten da. Segitzen didazu?

      Zu Etxarriko lupetz-zelaietara Namek planetan kanpin-denda bat montatzera bazindoaz lez sartu zinenean, ni Adriren amari deitzen, eta eskegitzen, eta berriz ere deitzen ari nintzela, ostia. Eta hartu zidan hiru-lau aldietako bakar batean ere ez nintzen erantzuteko gauza izan. Zer moduz semea. Zer moduz zu. Zer moduz familia. Ezer ere ez nion galdetu eta, azkenean, Olabek sms bat bidali zidalako jakin nuen bizkarrezurra txikitu zuena. Ezustean, esaten dena, ez ninduen harrapatu; motorrean irteten ginen bakoitzean ikusarazten zizkidan Largok nire akabera izan zitezkeen errebueltak, bide izkinak eta zangak: zuk jo baztarra, esaten zidan, ni ez naz lorak ipintten juengo ta.

      Loreak dira gauza bat, ikusten ditudan lekuan ikusten ditudala, tristura zahar bat usainarazten didatena. Agarregatik dela uste dut. Ze, Agarren, klase guztietako ontzietan erein izan dira loreak. Jogur potoetan. Sagardo botiletan. Pintura latetan. Balde zulatuetan. Eta nik hantxe egon nahi nuke orain.

      Atarteko banku korrituan etzanda egon nahi dut, begiak zarratuta. Helikotero hotsa entzun nahi dut sukaldeko bentanatik, Largo telebistari bolumena altxatzen eta ziklisten abizenak boz goran irakurtzen. Ama ondoan eser dakidan nahi dut, Max Centerrera eramango nauela esan diezadan nahi dut. Amama nahi dut, hazitegia altzoan daukala: honek siemprevivak ixengo die, honek zurijjek eta honek morauek, eta apurtxu bat hazi arte ure ein biher jjake, baina epela, txistuen modukue.

      Kontua da orduan ez nuela nahi, ez atarteko sabaiko habietatik jausten ziren enarakumeen moduan tripaz gora agonizatzen geratzerik, ez kalera jaitsi eta nire kuadrillako nesken kareto penatuak ikusterik. Nahiko nuen, zer dakit bat nik, umetan zu inpresionatzeko egiten nuen moduan eskua ahoan sartu eta odola atera arte haginkatzen saiatzea. Hori inposiblea da, esaten zenidan, odoletan hasi baino lehen utziko zenioke kosk egiteari. Berdin dit, Polly. Berdin-berdin dit. Eta zidan. Eta egin nintzena da bankutik altxatu eta ama ta amamarekin motiborik barik haserretu: utzi bakean, esan nien. Buelta bat ematera noa, esan nien. Ez naiz suizidatuko, esan nien. Eta aldegin nuen.

      Nire arbasoetako zenbatek egin behar izan ote dute arineketan otso-lekuetatik bizirik irteteko, nik iheserako sena hain garatuta eduki dezadan.