Aurkibidea
[ez, ez nazazu itzali oraindik]
[poetek gauez egiten dute lan]
[zugan ezagutu nituen mirariak]
[bart osteria Giocondaren behealdean]
[eta horregatik ez dizut telefonoz deituko]
[atean pilatzen dira biktimak]
[pentsamendu, hitzik gabe nago]
[iztaiak arimaren indarra dira]
[epai latzak idatzi ditut zuretzat]
[han behean, kondenatuak hiltzen ziren lekuan]
[lerroak pilatutako hautsa dira]
[heriotzaren itxura batzuetan]
[hogeita batean jaio nintzen udaberriz]
[espazio espazio handia nahi dut]
[soka lepoan jartzen zigutenean]
[ez dut inoiz Taranto eder ikusiko]
[eta zuk, beldurraren gaizkileak]
[o madarikatu, Jauna, traizio egin zidana]
[nire poesia sua bezain kartsua da]
[entzun gauzak azkar pasatzen]
[gazte guztiei gomendatzen diet]
Aurkibidea
[ez, ez nazazu itzali oraindik]
[poetek gauez egiten dute lan]
[zugan ezagutu nituen mirariak]
[bart osteria Giocondaren behealdean]
[eta horregatik ez dizut telefonoz deituko]
[atean pilatzen dira biktimak]
[pentsamendu, hitzik gabe nago]
[iztaiak arimaren indarra dira]
[epai latzak idatzi ditut zuretzat]
[han behean, kondenatuak hiltzen ziren lekuan]
[lerroak pilatutako hautsa dira]
[heriotzaren itxura batzuetan]
[hogeita batean jaio nintzen udaberriz]
[espazio espazio handia nahi dut]
[soka lepoan jartzen zigutenean]
[ez dut inoiz Taranto eder ikusiko]
[eta zuk, beldurraren gaizkileak]
[o madarikatu, Jauna, traizio egin zidana]
[nire poesia sua bezain kartsua da]
[entzun gauzak azkar pasatzen]
[gazte guztiei gomendatzen diet]
Nire hitza bota nuen Jainkoak bezala
(maitasunak horrelako dohain harro
eta berriak eragiten ditu) eta kreatu nuen
hasieran Jainkoak gizakia egin zuen
hats harekin berarekin.
Baina kontua da nik jaurtitako gizona
ez zegoela lurrez zikinduta
berezko distira bikain berria baitzuen.
Zu zaren bezalakoa, ene maite, indartsua
hainbeste, zure azazkal gogorrak
larruazalean sartzen baitizkidazu, eta askatzen nauzu
gero isiltasunean neurtzeko
poetaren nire porrot osoa.
Ho buttato il mio verbo come Iddio / (l’amore fa di questi prepotenti / e nuovissimi doni) ed ho creato / proprio col soffio identico iniziale / con cui Dio ha fatto l’uomo. / Solo che l’uomo che da me ho gettato / non è guasto di terra ma portato / da un suo nuovo magnifico splendore. / Come sei tu, mio vero, vigoroso / tanto che mi attanagli nella pelle / con fortissime unghie e mi rilasci / a misurare dopo nel silenzio / tutta la mia disfatta di poeta.