Aurkibidea
[ez, ez nazazu itzali oraindik]
[poetek gauez egiten dute lan]
[zugan ezagutu nituen mirariak]
[bart osteria Giocondaren behealdean]
[eta horregatik ez dizut telefonoz deituko]
[atean pilatzen dira biktimak]
[pentsamendu, hitzik gabe nago]
[iztaiak arimaren indarra dira]
[epai latzak idatzi ditut zuretzat]
[han behean, kondenatuak hiltzen ziren lekuan]
[lerroak pilatutako hautsa dira]
[heriotzaren itxura batzuetan]
[hogeita batean jaio nintzen udaberriz]
[espazio espazio handia nahi dut]
[soka lepoan jartzen zigutenean]
[ez dut inoiz Taranto eder ikusiko]
[eta zuk, beldurraren gaizkileak]
[o madarikatu, Jauna, traizio egin zidana]
[nire poesia sua bezain kartsua da]
[entzun gauzak azkar pasatzen]
[gazte guztiei gomendatzen diet]
Aurkibidea
[ez, ez nazazu itzali oraindik]
[poetek gauez egiten dute lan]
[zugan ezagutu nituen mirariak]
[bart osteria Giocondaren behealdean]
[eta horregatik ez dizut telefonoz deituko]
[atean pilatzen dira biktimak]
[pentsamendu, hitzik gabe nago]
[iztaiak arimaren indarra dira]
[epai latzak idatzi ditut zuretzat]
[han behean, kondenatuak hiltzen ziren lekuan]
[lerroak pilatutako hautsa dira]
[heriotzaren itxura batzuetan]
[hogeita batean jaio nintzen udaberriz]
[espazio espazio handia nahi dut]
[soka lepoan jartzen zigutenean]
[ez dut inoiz Taranto eder ikusiko]
[eta zuk, beldurraren gaizkileak]
[o madarikatu, Jauna, traizio egin zidana]
[nire poesia sua bezain kartsua da]
[entzun gauzak azkar pasatzen]
[gazte guztiei gomendatzen diet]
Orfeoren presentzia
Ez zaitut prestatuko konfiantza gutxirekin
agertzen natzaizunerako,
baina zure eskuak ukitzen nauenean
ez dezan iragarpenen memoriarik izan,
ni neu galdatua, iluntasunean urtua,
landua eta bizia izan arren,
berriz ere kaos bihurtua...
Orfeo berria, gabeziaren laguna,
berriz modulatuko duzu liratik
ni neugandik jaiotako irudia.
Atalasean egongo zara, poliki,
isiltasunezko misterio absolutuaren iragarle,
nire muga zaharrak kontuan hartu gabe,
esentzia hutsa izateaz gozatuko duzu.
Orduan, lehenengo presentzia zantzuan
arreta jarriz,
adostasunezko adar loreduna izango naiz,
eta, gero, harremanetarako puntu bat aurkitu ondoren,
kontzientzia lotsati bat onartuko dut
animalia bizitzarena,
eta nire buruari esango diot ez naizela urrunago joango,
jada aldatzen nauzun bitartean,
jakintza saihetsezin eta segurua,
ustekabeko harmonia-joko bat,
neska-ondorioa...
Neska: hau al da epe-muga?
Eta ez naiz lehenago heldu
eta gero ez dut etsita
suntsitu, gogo orotan iraindua?
Zer da neska
kontzientziaren mugak gainditzea ez bada?
Nik ez nuen horrelakorik nahi nigandik:
nire burua eraman, nire formetako bakar bati ere jaramonik egin gabe,
bizitzaren gailur hilkorrera...
Baina nire itxura ororen presentzia
a zer garatzeko premia atzemanezina,
a zer proposamen goiztiarra
eta are goiztiarragoa enigmen ebazpena!
Eta orduan, nire atxikimenduagatik,
forma ondorio arraro eta arrotzagoen
garai batera irristatu zen,
nire “sentimendu” lizunetik
minaren atxikimendua geratu zenean,
orduan, orduan nahiago izan nuen heriotza
nire deabrutzea berrestea baino.
Aurrera egin daiteke bizitzan
zuzia eutsi eta daraman eskua
eta libreki lotu
ahanzturarik lasaienei
gutako askoren eraztunak
urtu eta berriz hasten direnean adostasunez,
immanentzia-bermeak
erabateko ongizatez biltzen gaituenean.
Horrela, zure beso ordenatzaileetan
zerbitzatu egiten naiz, ñimiño eta neurrigabe;
lasai emana, geldiezin emana,
aldaketa amaigabeko mugimendua.
La presenza di Orfeo
Non ti preparerò col mio mostrarmiti / ad una confidenza limitata, / ma perché nel toccarmi la tua mano / non abbia una memoria di presagi, / giacerò nell’informe / fusa io stessa, sciolta dentro il buio, / per quanto possa, elaborata e viva, / ridivenire caos... // Orfeo novello, amico dell’assenza, / modulerai di nuovo dalla cetra / la figura nascente di me stessa. / Sarai alle soglie piano e divinante / di un mistero assoluto di silenzio, / ignorando i miei limiti di un tempo, / godrai il possesso della sola essenza. // Allora, concretandomi in un primo / accenno di presenza, / sarò un ramo fiorito di consenso, / e poi, trovato un punto di contatto, / ammetterò una timida coscienza / di vita d’animale / e mi dirò che non andrò più oltre, / mentre già mi sviluppi, / sapienza ineluttabile e sicura, / in un gioco insperato di armonie, / in una conclusione di fanciulla... // Fanciulla: è questo il termine raggiunto? / E per l’addietro non l’ho maturato / e non l’ho poi distrutto / delusa, offesa in ogni volontà? / Che vuol dire fanciulla / se non superamento di coscienza? / Era questo di me che non volevo: / condurmi, trascurando ogni mia forma, / al vertice mortale della vita... / Ma la presenza d’ogni mia sembianza / quale urgenza incalzante di sviluppo, / quale presto proporsi / e più presto risolversi d’enigmi! // E quando poi, dal mio aderire stesso, / la forma scivolò in un altro tempo / di più rare e più estranee conclusioni, / quando del mio “sentirmi” voluttuoso / rimase un’aderenza di dolore, / allora, allora preferii la morte / che ribadisse in me questo possesso. // Ma ci si può avanzare nella vita / mano che regge e fiaccola portata / e ci si può liberamente dare / alle dimenticanze più serene / quando gli anelli multipli di noi / si sciolgano e riprendano in accordo, / quando la garanzia dell’immanenza / ci fasci di un benessere assoluto. // Così, nelle tue braccia ordinatrici / io mi riverso, minima ed immensa; / dato sereno, dato irrefrenabile, / attività perenne di sviluppo.