Gaueko plazerak

Gu ere geratzen gara gaua aditzera

haizea biluzien den unean: kaleak

hoztu ditu haizeak, eroriak dira usainak oro,

sudur-zuloak altxatu egin dira argi kulunkarietara.

Badugu denok etxe bana ilunpetan itxaroten

itzul gaitezen: andre bana gure zain ilunpetan

etzanik, lotan: usainez bero dago logela.

Haizeaz ez daki deus lotan den andreak

eta arnasa dagi: haren gorputzaren epeltasuna

gugan xuxurlaka dugun odolaren berbera da.

Garbitu egiten gaitu haizeak, ilunpetan parez pare

zabalik diren kaleen sakonetik datorren honek; argiak

kulunka eta gure sudur-zuloak estuturik

ezbaian dabiltza biluzik. Usain bakoitza, oroitzapen bana.

Urruneko ilunpetik azaldu da ezustean haize hau,

hirira ari dena amiltzen: zelaietan eta muinoetan behera,

non eguzkiak epelduriko belazeak ere badiren,

eta humorez belzturiko lurra halaber. Gure oroitzapena

lurrin latza dugu, erraiak agerian dituen

lurrak neguari hondotik ematen dion hatsaren

goxotasun apurra. Itzaliak dira lurrinak oro

ilunpeetan barrena, eta haizea baino ez da heltzen hirira.

Itzuliko gara gaur gauean lotan datzan andrearengana,

hatz izoztuz haren gorputza bilatzera,

eta epeltasun batek goxatuko digu odola, humorez belzturik den

lurraren epeltasunak: bizitzaren arnasaldia.

Hura ere epeldu egin da eguzkitan eta bere biluztasunean

azaleratzen da bizitza goxoagoa,

egunarekin desagertzen doana, eta lurraren zaporea duena.