Bi zigarreta

Gauero da askapena. Islak bistan dira galtzadan,

haizeari garbi zabaltzen zaizkion etorbideen gainean.

Oinezko esporadiko orok badu bisaia eta historia bana.

Baina ordu honetan ez da akidurarik: farolak milaka,

pospolo bat eskatzera geratzen denarentzat oro.

Gartxoa iraungi egin da supiztekoa eskatu didan

andrearen bisaian. Haizean itzali da

eta andreak zapuzturik eskatu du bigarrena,

itzali dena. Irri egin du geldiro andreak.

Hemen ozen mintza gaitezke, baita oihu egin ere,

inork ez gaituenez entzuten. Goratu ditugu begiradak

hamaika leihoetara —lo dauden begi hertsietara—

eta zain geratu gara. Andreak besaburuak jaso ditu

eta arranguratu egin da lepoko nabarra galdu izanaz,

gauean haren beroki zenez gero. Baina aski dugu

izkinan pausatzea, eta haizea ez da ufakoa baino.

Galtzada higatuan bada jada zigarrokin bat.

Riotik zetorren lepokoa, baina andrazkoak dio

pozik dela hura galdu izanaz, ni aurkitu nauenez.

Baldin eta Riotik bazetorren lepokoa, gauez zeharkatuko zuen

ozeanoa, transatlantiko handiaren argiz gainezka.

Jakina, haizezko gauak. Marinel baten oparia omen.

Dagoeneko ez dago marinelik. Andreak xuxurlaka esan dit,

berarekin igotzen banaiz, erakutsiko didala haren erretratua,

kizkurturik eta brontzeztaturik. Lurrunontzi zikinetan bidaiatzen zuen,

eta makinak garbitzen zituen: politagoa naiz ni.

Galtzada gainean badira bi zigarrokin. Begiratu diogu zeruari:

han goiko leihoa —erakutsi dit andreak— da gurea.

Baina han goian ez dago berogailurik. Gauak, lurrunontzi galduek,

argiontzi gutxi dituzte, izarrak baino ez.

Besotik heldurik zeharkatu dugu galtzada, elkar berotzeko jolasean.