Goiz hartako zure azken potaz

ametsa oroitzapen mikatza bihurdikaturikoan

ezin negarrik egin

sobera agorturik jada argisentian,

eta labirintotik jalgi nahiz nintzen bermatu

beti bezala gelditzeko, ai, atalasean,

Ulyses bat bainintzan

Peneloperekin nahi kantuz

dantzan itsas ezezagunetako laminekin

hil eta bizi, itzurian joan eta jin,

egunen batean, alta, hondartza hartarat

artez, izpliguz eta erranberoz jauntzi

isiltasunaren eremuetarat

oraino ere iritsiko naizelakoan nago

amodio-asekaiztasun hutsez beterik

herioa ere zeharka tronpaturik

iruzurraren marroan eroria, baina,

eta beti ere sagarrondoak eder dira loretan

xintaka kantan txoriak.

w1995