Tarras-narras,

gauzak ondo egin guraz,

gura nukeen askotara

ezin ailegatuz,

ezinaren kontrako borrokan,

eginkizun hurbilenei lotuta beti,

etxetik irteteko nagiz,

eskutitzei erantzuteko alferkeria baino

                  gehiago den zerbait

                  bentzutu ezin halako

                  atzera daragidan barru-barruko

                  oztopoz,

bekokia zimur,

egin behar eta egin gabe uzten dudanaren

                  kezkaz,

                  betiko zerbaiten kezkaz,

zertan jaramonik egin ez diedan arazo berberen

                  arduraz,

edozertariko esturaz,

tarras-narras, barrutik neure burua

                  hondatuz,

gauzak gura nituzkeen bezain ondo egiten

                  ez ditudalako

                  betiko amorruz,

neure buruaren kontrako amorruz azken batean

                  beti,

muker eta umore txarreko,

lagun-artetik ihesi-zale,

bakarti,

kontentagaitz,

                  horra ni neurez,

erraz antzik eman ezin diodan,

aitortu ere aitortu gura ez dudan,

azpi-azpiko eta barru-barruko

harrokeria ondo mehe eta ondo ezkutatuaren

                  morroi esaneko eta zintzo,

hurkoen patxadari,

hutsak eta akatsak eramateko duten gauzatasuna-

                  ri begiratzeko gogorik gabe,

                  begiratzeko gauza ere ez naizela,

                  inkontzienteki baino ez bada ere,

                  salatuz eta gaitzetsiz eta arbuiatuz

                  horrelako jokaera hori,

neure buruaren imajina,

                  ez bistako ahaleginez,

                  baina bai eragin ondo mehez

                  eta ondo ezkutuz

                  etengabe zaindu guran,

                  hobetu guran ere bai,

                  nahiz eta argi ikusten ez dudan,

gatibu azken batean

                  askatasunaren irrikak baino

                  beste ezerk bizi ez duen hau.

Barrukoz kanpora, iduleztara jarri nahi nuke buru hau

eta barrukoz kanpora bizi

haizeak eta euriak garbi nazaten,

hurkoen, lagunen, jendearen begiek

garbi ikus —ikuz— nazaten,

hurkoen, lagunen, jendearen begiak

garbitzaileago direlako

haizea eta euria bera baino.

Orduan ez nuke tarras-narras ibili beharrik,

ez nuke zer gorde eta zer zuriturik,

ez nuke neure barruan honenbesteraino bizi beharrik,

neure presentzia agertuko nuke orduan,

naizen-naizenean agertuko nintzateke

inoren eta neure buruaren aurrean

eta ezinik ezin diezadakeela eska ikusiko

luke jendeak,

baina batez ere neuk ikusiko nuke ondoen

ezin dudala bururik ezinera

behartu,

eta lasaiago hartuko nuke orduan neure burua

eta konformeago biziko nintzateke

eta poz gehiagoz

eta askatasun gehiagoz

eta zutiago

eta bistarago,

neure neurrien errealitateaz etsiago

eta dagidanaren erlatibotasunaz etsiago

eta bizitzari eta inguruari eta neure eginkizu-

nei buruzko errespontsabilitatea

nabarmenduz baino

neurri justu eta amore emankorragoz bizitzera

etsiko nuke

eta ez nintzateke hainbeste eta hain alferrik

estutuko

eta, duda gabe, zoriontsuago nintzateke egiaren

argitan

eta liberalago denboraren administrazioan,

ordu guztiak neure buruarentzat gordez

ez baina

zabaltasunez eskainiz haien beharrean

legokeenari

eskutitzei erantzuteko zikoizkeria gabe

jendearekin hitzaspertutan iharduteko

zenkenkeria gabe,

ezagutzen ez dudan, baina nolabait barrundatzen

dudan bide horretatiko atsegina

dastatu eta bizitzeraino biziko nintzateke

eta isurtzeraino bizi nezakeen atsegin hori

neure buruaren eta inguruaren

gozamen gozorako.

Nolanahi ere bake gehiago nuke

eta bake-aire gehiago

eta bizitzarekiko jarrera, jokaera eta eriz-

kera ederragoa, mamitsuagoa, zabalagoa,

bizitzari berari dagokionagoa,

bizitza hedakunde bait da, asaskakunde

eta pozezko pozaren isurkunde ekin eta ekinezko ugari

eta komunikakorra.

w1985