Poesia kaiera
Poesia kaiera
Sophia de Mello
itzulpena: Iñigo Roque
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-67-6
Sophia de Mello
1919-2004
 
 

 

Jainkoen ilunabarra

 

Izuzko irri bat erne zen Egeoko uharteetan

Homerok bioleta lorarazi zuen itsaso gainean

Kurosak urrats bat egin zuen aitzina batto

Atenaren zurbiltasunak diz-diz egin zuen egunez

 

Orduan jainkoen argiak azpiratu zituen munstroak tenpluetako frontoietan

Eta persiarrek gibelera egin zuten beren inperioaren barren-barrenera

 

Garaitza ospatu genuen: ilunpea

Erakusgai jarri eta sakrifikatu genuen patio zuri zabaletan

Koruaren garrasi erlatsak araztu zuen hiria

 

Izurdeek bezala bozkario lasterrak

Inguratzen zituen ontziak

Gorputza biluzik geneukan aurkitua baitzuen

Bere neurri zehatza

Asmatu genituen: Sunion-eko zutabeak argiari atxikirik

Mundua gero eta gureagoa zen egunetik egunera

 

Baina hara non itzali egin ziren

Antzinako jainkoak gauzen barneko eguzkia

Hara non gauzetatik banatzen gaituen hutsartea zabaldu zen

Absentziarekin haluzinaturik absentziarekin mozkorrik

Eta Sibilak erantzun zien Julianoren mandatariei:

 

“Zoazte, eta esan erregeari jauregi ederra eraitsirik dagoela hautsirik

Phebok jadanik ez dauka etxolarik ez ereinotz profetikorik ez iturri kantaririk

Ur hiztuna isildu egin da”

 

Crepúsculo dos deuses

Um sorriso de espanto brotou nas ilhas do Egeu / E Homero fez florir o roxo sobre o mar / O Kouros avançou um passo exactamente / A palidez de Athena cintilou no dia // Então a claridade dos deuses venceu os monstros nos frontões de todos os templos / E para o fundo do seu império recuaram os Persas // Celebrámos a vitória: a treva / Foi exposta e sacrificada em grandes pátios brancos / O grito rouco do coro purificou a cidade // Como golfinhos a alegria rápida / Rodeava os navios / O nosso corpo estava nu porque encontrara / A sua medida exacta / Inventámos: as colunas de Sunion imanentes à luz / O mundo era mais nosso cada dia // Mas eis que se apagaram / Os antigos deuses sol interior das coisas / Eis que se abriu o vazio que nos separa das coisas / Somos alucinados pela ausência bebidos pela ausência / E aos mensageiros de Juliano a Sibila respondeu: // “Ide dizer ao rei que o belo palácio jaz por terra quebrado / Phebo já não tem cabana nem loureiro profétieo nem fonte melodiosa / A água que fala calou-se”