A xusticia pola man

Aqués que tén fama de honrados na vila / roubáronme tanta brancura que eu tiña, / botáronme estrume nas galas dun día, / a roupa decote puñéronma en tiras. // Nin pedra deixaron, en donde en vivira; / sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas, / ó raso cas lebres dormín nas campías; / meus fillos... ¡meus anxos!... que tanto eu quería, // ¡morreron, morreron, ca fame que tiñan! / Quedei deshonrada, mucháronme a vida, / fixéronme un leito de toxos e silvas; / i en tanto, os raposos de sangre maldita, / tranquilos nun leito de rosas dormían. // —Salvádeme, ¡ouh, xueces!, berrei... ¡Tolería! / De min se mofaron, vendeume a xusticia. / —Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda... / Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra. / Estonces cal loba doente ou ferida, // dun salto con rabia pillei a fouciña, / rondei paseniño... ¡Ne-as herbas sentían! / I a lúa escondíase, i a fera dormía / cos seus compañeiros en cama mullida. // Mireinos con calma, i as mans estendidas, / dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sin vida. / I ó lado, contenta, senteime das vítimas, / tranquila, esperando pola alba do día. // I estonces... estonces, cumpreuse a xusticia: / eu, neles; i as leises, na man que os ferira.