Tristes recordos

Unha tarde alá en Castilla / brilaba o sol cal decote / naqueles desertos brila. // Craro, ardoroso e insolente, / con perdón del, pois n’e modo / aquel de queima-la xente, // e secar con tales bríos / a probe inxeliña pranta, / a fonte, os sedentos ríos. // Unha tarde, ¡ouh, que tristeza / me acometeu tan traidora, / véndome en tal aspereza! // ¡A donde vin a parar!, / pensaba mirando o ceo / para a terra non mirar. // Por que o ceo era, eso si, / un máis ou menos azul / como o que temos aquí. // Mentras que a terra, ¡bon Dios!... / Señor, ¿posibre será / que aquela a fixeses vós? // Mais, ¿por que estrañarme tal / se as cousas que vós facés / jamás as facedes mal? // Fixestes tan tristes llanos, / mais fixécheos, Dios cremente, / soio para os castellanos. // ¡Ai!, cada pomba ó seu niño, / cada conexo ó seu tobo, / cada ialma ó seu cariño. // Aquesto me eu repetía / naquela tarde, recordo / de negra malencolía. // E namentras, contempraba / da igual, extensa llanura / a terra que branqueaba, // do largo pinar cansado / a negra mancha sin término, / do puebro o color queimado, // i antre o chan i o firmamento / as nubes de denso polvo, / que iba levantando o vento. // Do deserto fiel imaxe, / ¡co mesmo alento de brasa, / co mesmo ardente coraxe! // Ó lonxe o mular pasaba, / viña a tourada máis preto, / a ovella enferma balaba. // E no xa queimado espiño, / fuxindo do sol ardente / pousábase o paxariño. // ¡Dios mío, que ansia cativa! / Pesaba en min a tristeza / cal se me enterrasen viva. // Lembranzas da terra hermosa, / calmá ca vosa frescura / as penas da alma chorosa. // Porque ese sedento río / envolto en malinas brétemas, / dá callentura, dá frío. // De pronto oín un cantar, / cantar que me conmoveu / hasta facerme acorar. // Era a gallega canzón, / ¡era o alalá!... que fixo / bater o meu corazón // con un estraño bater, / doce, como o ben amar, / fero, como o padecer. // De polvo e sudor cubertos / ca fouce ó lombo, corrían / por aqués campos desertos, // un fato de segadores... / ¡I eran eles, eran eles / os meigos dos cantadores! // ¡Adios, pinares queimados! / ¡Adios, abrasadas terras / e cómaros desolados! // Pechei os ollos e vin... / vin fontes, prados e veigas / tendidos ó pé de min. // Mais cando a abrilos tornei, / morrendo de soidades, / toda a chorar me matei. // E non parei de chorar / nunca, hastra que de Castela / ouvéronme de levar. // Leváronme para nela / non me teren que enterrar.