Poesia kaiera
Aberrian arrotz
Huntzek eta lirioek tapizatu
kalostra zaharrean jesarri zen
isil eta triste
antzinako tenpluaren aurrean
Ikusi zuen bide zuzen baten goialdean
agertzen zela
kaburik gabeko hildakoen progua
batzuk gorputzez, besteak espirituz
monotono eta zuri dirdaika
belarretan zabaldu oihala iduri
Horrela ikusi zuen: bazihoazen, bazihoazen
beti ere infiniturantz
begi ilun eta hondoratuek
berarengana egindakoan
noizbait ezagutu izanaren
zantzurik ez seinalerik emateke
Eta batzuk maitaleak izan zituen inoiz
ahaideak gehienak, besteak adiskideak
haurtzaroko lagunak
mirabeak eta auzoak
Baina haren aurretik igarotzean
bideari jarraitu zioten hildakoek
beren ibili soraioan
infinituari buruz
gaua isil jausten zelarik
ezin tristeagoko lutoz
lagunik eta berotasunik gabe
kalostran jesarririk
sasi-suen dirdirari begira zegoen
aberrian arrotz zenaren inguruan
Extranxeira na súa patria
Na xa vella baranda / entapizada de hedras e de lirios / foise a sentar calada e tristemente / frente do tempro antigo. // Interminable precesión de mortos, / uns en corpo no-máis, outros no esprito, / veu pouco a pouco aparecer na altura / do direito camiño, / que monótono e branco relumbraba / tal como un lenzo nun herbal tendido. // Contemprou cal pasaban e pasaban / collendo hacia o infinito, / sin que ó fixaren nela / os ollos apagados e afundidos / deran sinal nin moestra / de habela nalgún tempo conocido. // I uns eran seus amantes noutros días, / deudos eran os máis i outros amigos, / compañeiros da infancia, / sirventes e veciños. // Mais pasando e pasando diante dela, / fono os mortos aqueles prosiguindo / a indiferente marcha / camiño do infinito, / mentras cerraba a noite silenciosa / os seus loitos tristísimos / entorno da extranxeira na súa patria, / que, sin lar nin arrimo, / sentada na baranda contempraba / cal brilaban os lumes fuxitivos.