Poesia kaiera
Poesia kaiera
Rosalia de Castro
itzulpena: Koldo Izagirre
2017, poesia
64 orrialde
978-84-17051-04-4
Rosalia de Castro
1837-1885
 
 

 

 

Bakardadez hiltzen ari zen

hirian, hasperenka herria gogoan

Itzaldu egiten zuten etxeek beren hormekin

eta itzaldu egiten zuten dorreek eta elizek

 

Lauzadun kaleak iduritzen zitzaizkion

berdebako eta bizibako,

hilobi tristeetatik irtenda

hildakoak zebiltzan hilerria

 

Jatena egiten zitzaion

gatzbako irina, zakurbelarra lakoa

eta irensten zuen apurrak

elikatu ordez, hil egiten zuen

 

Noiz edo noiz heltzen zitzaizkion

ez dakit benaz edo liluraz

urruneko pinudi eta ibarretako

lurrin menditarrak

 

Goialde batean jesartzen zen horrelakoetan

begira egoten zen zabaldegietara

eta, ito egiten zuten hasperenetan

marrantaz, oihu egiten zuen zotinka: Ni banoa!

 

Eta bazihoan arin eta erremediorik gabe

bazihoan higatzen zuen tristura hilgarriarekin!

Bazihoan Errose koitadua, bai

baina... beste bizira!

 

De soidás morríase, / na vila sospirando pola aldea; / asombrábana as casas cos seus muros, / e asombrábana as torres e as igrexas. // As rúas enlousadas, somellábanlle, / sin verdor nin frescura, / cimeterio onde os mortos / fóra andaban das tristes sepulturas. // I as comidas sabíanlle / a fariña sin sal i a xaramagos, / i as poucas que tocaba, / en vez de darlle alento a iñan matando. // Algunha vez chegaban hastra ela, / non sei se en ilusión se de verdade, / uns agrestes olidos / de leixanas ribeiras e pinares. // Íñase estonces a sentar nun alto, / contempraba os estensos horizontes, / e rompendo en sospiros que a afogaban, / ronca excramaba saloucando: “¡Eu voume!”. // ¡E íñase apresa e sen remedio!... ¡Íñase / ca tristeza mortal que a consumía! / Íñase a probe Rosa, / pero... ¡para a outra vida!