De soidás morríase, / na vila sospirando pola aldea; / asombrábana as casas cos seus muros, / e asombrábana as torres e as igrexas. // As rúas enlousadas, somellábanlle, / sin verdor nin frescura, / cimeterio onde os mortos / fóra andaban das tristes sepulturas. // I as comidas sabíanlle / a fariña sin sal i a xaramagos, / i as poucas que tocaba, / en vez de darlle alento a iñan matando. // Algunha vez chegaban hastra ela, / non sei se en ilusión se de verdade, / uns agrestes olidos / de leixanas ribeiras e pinares. // Íñase estonces a sentar nun alto, / contempraba os estensos horizontes, / e rompendo en sospiros que a afogaban, / ronca excramaba saloucando: “¡Eu voume!”. // ¡E íñase apresa e sen remedio!... ¡Íñase / ca tristeza mortal que a consumía! / Íñase a probe Rosa, / pero... ¡para a outra vida!