Aurkibidea
Bihotzaren eguraldiko prozesu batek
Amodioaren ukidurak kilikatuko banindu
Nire artisautzan edo arte bakartian
Arte poetikoaren inguruko oharrak
Esango al da jainkoek hodeiak kolpatu dituztela
Esku-argiek distira egingo balute
Egiaren alde hau (Llewelyn-entzat)
Londresko ume baten heriotza, su bidezkoa, deitoratzeari ukoa
Aurkibidea
Bihotzaren eguraldiko prozesu batek
Amodioaren ukidurak kilikatuko banindu
Nire artisautzan edo arte bakartian
Arte poetikoaren inguruko oharrak
Esango al da jainkoek hodeiak kolpatu dituztela
Esku-argiek distira egingo balute
Egiaren alde hau (Llewelyn-entzat)
Londresko ume baten heriotza, su bidezkoa, deitoratzeari ukoa
Garo muinoa
Gazte eta arin nintzela sagardun adarren azpian
Etxe kantaria ondoan eta pozik, belardia berde zen adina;
Izartsu, haran gaineko gaua,
Denborak uzten zidan agur esan eta goratzen
Urrez, haren begien loraldian,
Gurdien artean ohoratua, sagar-auzoen printze nintzen
Eta behin baten azpian, maisu, mendean nituen zuhaitz eta orriak
Margarita eta garagarrarekin joan zitezen
Jausitako argi-uztaren isurietan behera.
Berde eta axolagabe nintzela, biltegietan ezaguna,
Zorioneko patioaren inguruan kantari, etxe bainuen baserria,
Bakarrik behin gazte den eguzkiaren azpian,
Denborak uzten zidan jolasten eta urre
Izaten bere bitartekoen errukiaz;
Berde eta urrezko nintzen, ehiztari eta abeltzain, kumeak kantari
Nire adarraren atzetik, muinoetan azeriak zaunka berriz, hotz eta argi,
Eta Sabbath-a entzun zen emeki
Korronte santuen harri-koxkorren gainetik.
Eguzki osoan zehar dena zen korrika, zen maitagarri, belar lehor
Zelaiak etxea bezain altuak, tximinien melodiak, zen airea
Eta jolasa, maitagarri eta urtsua;
Sua berde, belarra bezainbeste.
Izar sinpleen azpian, gautar,
Lotara joan ahala hontzek baserria zeramaten urrun;
Ilargi osoan zehar entzun nituen, zalditegien artean ohoratua, zata-txoriak
Belar-metekin hegan, eta zaldiak
Distiratzen ilunerantz.
Orduan esnatu, eta, baserria, ihintzak zuritutako izaki
Alderrai bat bezala, itzultzen zen, oilarra bizkarrean; dena zen
Distira, zen Adan eta dontzeila,
Zerua berriz batzen zen
Eta egun hartantxe eguzkia biribildu.
Argi soilaren jaiotza ostean behar zuen,
Lehen leku, leku birakarian, zaldi sorginduak ibili zirela, bero,
Zalditegi irrintzikari berdetik
Laudorioen zelaietara.
Azeri eta faisaiek ohoratua, etxe alaiaren ondotik
Hodei egin berrien azpian eta zoriontsu, bihotza luze zen adina,
Behin eta berriz jaiotako eguzkiaren argitan,
Korrika joan nintzen nire arduragabeko bideetan,
Nire desirak lasterka etxea bezain altuak ziren belar lehorretan zehar
Eta axola ez zidan, nire zeru urdin kontuetan, denborak uzteak,
Bere biratze melodikoan, goiz kantu hain gutxi eta hain halakoak,
Ume berde eta urrezkoak
Dohainetik kanpora segitu baino lehen.
Ez zidan axola, egun bildots-zurietan, denborak ni eramateak
Enaraz beteriko ganbarara nire eskuaren itzalaz beraz,
Beti gora doan ilargipean,
Ezta ere lotara abiatzean
Bera entzungo nuela zelai garaiekin hegan;
Esnatuko nintzela, orduan, baserria umegabeko lurretik betiko joana.
Gazte eta arin nintzela bere bitartekoen errukiaz,
Denborak gordetzen ninduen berde eta hil hurren
Kateaturik abestu nuen arren, itsasoak legez.
Fern Hill
Now as I was young and easy under the apple boughs / About the lilting house and happy as the grass was green, / The night above the dingle starry, / Time let me hail and climb / Golden in the heydays of his eyes, / And honoured among wagons I was prince of the apple towns / And once below a time I lordly had the trees and leaves / Trail with daisies and barley / Down the rivers of the windfall light. // And as I was green and carefree, famous among the barns / About the happy yard and singing as the farm was home, / In the sun that is young once only, / Time let me play and be / Golden in the mercy of his means, / And green and golden I was huntsman and herdsman, the calves / Sang to my horn, the foxes on the hills barked clear and cold, / And the sabbath rang slowly / In the pebbles of the holy streams. // All the sun long it was running, it was lovely, the hay / Fields high as the house, the tunes from the chimneys, it was air / And playing, lovely and watery / And fire green as grass. / And nightly under the simple stars / As I rode to sleep the owls were bearing the farm away, / All the moon long I heard, blessed among stables, the nightjars / Flying with the ricks, and the horses / Flashing into the dark. // And then to awake, and the farm, like a wanderer white / With the dew, come back, the cock on his shoulder: it was all / Shining, it was Adam and maiden, / The sky gathered again / And the sun grew round that very day. / So it must have been after the birth of the simple light / In the first, spinning place, the spellbound horses walking warm / Out of the whinnying green stable / On to the fields of praise. // And honoured among foxes and pheasants by the gay house / Under the new made clouds and happy as the heart was long, / In the sun born over and over, / I ran my heedless ways, / My wishes raced through the house high hay / And nothing I cared, at my sky blue trades, that time allows / In all his tuneful turning so few and such morning songs / Before the children green and golden / Follow him out of grace. // Nothing I cared, in the lamb white days, that time would take me / Up to the swallow thronged loft by the shadow of my hand, / In the moon that is always rising, / Nor that riding to sleep / I should hear him fly with the high fields / And wake to the farm forever fled from the childless land. / Oh as I was young and easy in the mercy of his means, / Time held me green and dying / Though I sang in my chains like the sea.