Alderdian sartzea

 

Ez ote da pertsona bat garrantzitsua bere haurrideentzat?

Gezurrez belzten, tu eta iseka egiten eta izena kentzen diote,

edonork daki, froga ezin daitekeen egintza on bategatik.

 

Berriketaldi bakoitzean ahoz aho

anekdota ziztrin gisa saltzen dute begiramena.

Kide maratzen mesedetan asasinatzen dute

sentimendu gehiegizkoa.

Lanpetua dago eskrupulu eza

diru-sarreren adierazpenarekin.

 

Bizitza bakan bat esperimentu bihurtua.

Horixe erdietsi dute. Tratua eginda.

 

Puztu-puztu egindako untxia,

laborategiko proba ostean larrua erortzen zaiona;

arratoia, indizioak hartuta,

hiltzailearen besoari hozka egiteko ere kordea galdua duena;

euliak, pozoituriko puntak begira dituztenak;

euren eskubideen gutuna eskatu gabe duten eltxoak;

burkideak ditut denak.

 

Neure ezdeustasunaren aldeko eskubidea aldarrikatzen dut.

Baina jainkoa berraragitu

eta saio-hodi batean sartuko balitz eta bere koloreen

profesa egingo balu, hau da, maitasunik egon balego,

zalantza egingo nuke halakorik gerta ote daitekeen,

eta ez ninduke gehiegi kontsolatuko.

 

Badakit hemen biktimak elkarretaratu

behar direla, nahiz eta oraindik ez diren euren artean ados jarri.

Eulien espezieak pare bat egun nahi ditu; pariak

postontziko zirrikituari begiratu bat eman;

erabat umiliaturiko arratoiek, niak

mendekua, ohoregabeturik hil baino lehen—

gupida hitz bat.

 

Etsi du komunak.

Parez pare du interesak sortzen dituen

ankerkeriaren kapitalak

badoan min baten kapitala.

Hala ere, epaia bere buruari ematen dio jendarte honek.

 

Hiltzea ez, baizik eta altxatzea

da hitza. Esplotazioarekiko

begiramenik gabe, esplotazio hau

suntsitzea. Badator iraultza.

 

Badator; etor dadila, beraz.

Zalantzan nago. Baina badator

iraultza; baita neure bihotzekoa ere.