Praga, 64ko urtarrila

Gau harez geroztik,

banabil eta hitz egiten dut berriz,

belarrira bohemio ematen badu ere,

ostera etxean banengo bezala,

non Moldavaren, Danubioren

eta haurtzaroko ibaiaren artean,

guztiak dakien zerbait nitaz.

Ibiltzea, pausoz pausokoa, itzuli da;

ostera ikasi dut ikusten, ikusia izaten.

Artean makurturik, begiak kliskatuz,

leiho alboan egoten nintzen;

begira, urte ospelak,

izarrik ez

ahotik zintzilik,

nola urruntzen ziren muinoaren gainetik.

Hradčanyn barrena

goizeko seiak aldera,

koskorrak kendu zizkieten

Tatrako elur-kentzeko makinen

atzapar pitzatuek izotz-geruzari.

Zartatzear zeuden blokeen azpitik,

neureetatik, baita neure ibaitik ere,

aske atera zen ura.

Uraletaraino entzuten zen.