Azalduidazu, maitasuna

 

Pitin bat altxatu zaizu kapela; diosal egin eta haizean kulunkatu da,

hodeiak ukitu ditu zure buru estaligabeak,

beste nonbait du egitekoa zure bihotzak,

hizkuntza berriak bereganatu ditu zure ahoak,

neurrigabe ari da hazten lurreko din-dil belarra,

hara-hona putz egiten die udak asterrei,

malutek itsuturik jaso duzu aurpegia,

barre egin duzu, eta negar, eta zeure azpian zautza,

beste zer gerta dakizuke—

 

Azalduidazu, maitasuna!

 

Buztana txundimen jostagarrian zabaldu du indioilarrak,

tente-tente du usoak lumazko lepoa,

urrumaz bete-betea zabaldu da airea,

deiadar egin du ahate arrak, basoko eztia

jan du herrialde osoak, urrezko hautsez daude

lore-sail guztiak parke barean.

 

Lotsagorritu egin da arraina; taldeari aurre hartu

eta haitzuloetan barrena, koral-ohe batean murgildu da.

Herabe dabil arrabioa, harearen musika zilarkararen hotsean dantzari.

Urrutira usaindu du kakalardoak ederretan ederrena;

haren sena banu, neuk ere igarriko nion

hegoak dirdiraka dituela oskolpean,

eta ospa egingo nuen, urruneko marrubi-sailetara!

 

Azalduidazu, maitasuna!

 

Urak badaki hizketan,

olatua eskutik helduta doa olatuarekin,

aleak bete, lehertu eta erori egin dira mahastian.

Hain xalo atera da barraskiloa etxetik!

 

Harri batek badaki beste bat samurtzen!

 

Azalduidazu, maitasuna, nik azaldu ezin dudana:

zer eman behar da denbora lazgarri eta labur hau,

pentsamenduen konpainian eta bakarrik,

maitasunik ezagutu gabe eta maitasunik egin gabe.

Pentsatu egin behar du batek? Ez dute haren falta sumatuko?

 

Zuk diozunez, hartuko du beste arimaren batek kontuan…

Ez azaldu ezer. Ikusi dut

su guztiak zeharkatzen dituela arrabioak.

Hotzikararik ez du atzetik segika eta ez dio ezerk minik ematen.