Oianone

                Munduian ezta gauzarik

                hain eder ez plazentik,

                nola emaztia gizonaren

                petik buluzkorririk.

(Mosen Bernat Etxapare Apezak)

Gelan sartu ginenean

gauerditan, ilunean,

mundua egin zan mutu...

Zuten izarrek kantatu

biok etzan ginenean.

Oianone! Oianone!

Gau hunetan zaitut ene;

larru legun eta zuri,

bular samur, sabel guri,

nire neska Oianone.

Ezti bakanez betea

zure matxantto maitea

urtzen zan ene ahora,

zabalik lore antzora

eta gozokiz betea.

Zure baratzeko bortan

arrotz batek jo du. Bertan

sarbidea emaiozu

zama bat baitakar pisu,

ez dezazula utz bortan!

Gauko oihanetan lasterka

zure gainean zaldizka,

behor zalu eta bizkor,

gau-bideetan gaindi, mozkor

banaramazu lasterka.

Ezpain likits, esku lizun,

atseginetan jakintsun

bularretik belaunera

haragi biok ikara,

jauzten zaitut, neska lizun!

Hiltzen naizela dirudi:

batetan mila su-ziri

ene burmuinetan sartu...

Botz-uhinak uzten gaitu

hilik garela irudi.

Egin du irri Ilargiak;

hesten zaizkiola begiak

neskatilak erraiten dau

esker onean otoitz haur,

dantzularik ilargiak:

«Gora izan hadi, Suge,

hi haizenik ene Rege,

hi haizenik ene Jainko

gau huntan eta betiko,

urre-buztaneko Suge!

Hatorkit berriz laztanik;

janari gozo badut nik

ene baratzean are

ezti gehiagorik Hire,

bil ezak berriz laztanik.»

Suge laztana nekatu

zan, ordea... loak hartu...

ezti-loreetan etzanda

atseden hartzen ari da,

gaixoa baita nekatu.

Ene maitea, moxu bat

has dezantzat bertze hainbat!

Sugea baitatza lotan,

indarren bihurtzekotan

oi!, emaiozu moxu bat...

w1953

Musika:         Imanol (1985)

        Mikel Markez (1997)