Paris-Beuret

Parisko kale batean

etxe zikinen artean

bat dago zikinagoa,

iluntzen baidit gogoa

haren aipatzeak berak,

han bertan dut lan egiten

axotez beztuz paperak.

Seiak jo arte ezin erten

aspertzen naiz, lor betean,

büro zikintsu batean.

Nire lankide bikainak

ditut adixkide minak;

goizero agurtzen naute

isilik, bainaute maite

nola deabruak Jainkoa.

Ari dira, bele antzo

—koa, koa, koa, koa—

bestengatik gaizki mintzo:

bizkor dituzte mingainak

nere lankide bikainak.

Goizian goizik jaikita

lanera noa... herresta...

bihotza jartzen zait makal

salan sartzean aldikal

entzuten ditudanean

atso txar guziak oro

besteen jorratzen lanean,

ahotik izuriz hiro;

ez dute uzten hizketa

goizean goizik hasita.

Büroko emakumeak

lodiak, orobat meak,

danak dirade itsusi.

Nornahi joan leike ihesi

haiengandikan, ahal balu...

Nik haiekin egon behar

—horrek dit egiten dolu

horko ordu luzeak zehar—

nik, eusko aitor-semeak!

Oi, debru emakumeak!!

Maiz zeruari so nago

naiz harek mindutzenago

nauan, konturatu ahala

hor egon behar dudala.

Bainan, minak uxatzeko,

hasten naiz idazten neurtitz,

euskal neurtitz eder asko,

—neuk dudan bezela gogo—:

seiak arte hortan nago.

Horrela, büro batean

atso hiztunen artean,

pasatzen ditut orenak,

pasatzen ditut egunak,

iluntzen baidit gogoa

haien aipatzeak berak.

Gero ta zoroagoa,

axotez beztuz paperak

Beuret-ko büro maitean

Parisko kale batean...

w1951

Musika: Fran Lasuen / Natxo de Felipe