XI. GUTUNA

Hitzik gabeko gutuna izkiriatu nahi nizueke,

                              zuen nahirik tipiena bete.

Gehiena esanda dago eta zer lotsagarria den

                                      errepikan hastea

batez ere hitzek esan nahi dutena geroago

                                eta gutiago diotenean;

alemanezko hitz ikaragarriak ere ez omen dira

                                              erabat zehatzak.

Polizia, bankero, ugazaba eta apezak

                        'terrorista' esaten dizuete,

eta are barregarriagoa bestaldeko jendea

                                        'heroi' deitzen,

zuei, estatuen harri gatibutza inola

                          ametitzen ez duzuenoi,

libertatearen aldeko borrokan libertatea

                        galdu duzuen giza zatioi.

Hemen eguna odolusten ari da

                                    hodeiertzean

zauri sakon bat bezala, nork daki

                                    sendagarria den.

Guk beti bezala jarraitzen dugu, lore

                                    eta bolbora artean,

metafora eta logistikaren artean, Karl Marx

                        eta andere biluziaren artean.

Gauza bakoitzak bere zailtasuna,

                        batzuetan musu bat ematea

etsaiaren kuartel jeneralean lehergailua

                        jartzea baino zailagoa da.

Zuen askatasuna behar dugu, gauza zailak

                        elkarrekin egiten jarraitzeko.

Gure herriaren gorputz galdua bilatzea,

                                              esate baterako.

Zuen askatasuna behar dugu, libre gaudenok

                                              libreak izateko,

giza jendeak berez haragian itsatsiak dituen

                            kate luze eta ilunekin

libre izan gaitezkeen neurrian

                                            behintzat.

                                                [1991]