AMODIO PROTOPOEMA

Amodio poemarik xamurrena

                      izkiriatu nahi nizuke

poeta erromantikoen xalotasun eta

                                  erru gabeziarekin.

Zure zangoak luze-luzeak balira

            eta ene zangoak zeureak bezain luzeak

mahaipean aurreratuko genituzke zangoak

                      zangalatrabatzera jolasteko.

Ene atzamarrak, zure larrua ukituz gero,

                      pospolo antzera izekiko lirateke.

Mundua arrisku larrian jarriko genuke,

                        gure besarkadagatik ikaratzen

ez dakit zenbat Richter eskalan.

      Erdu harresia aihen-belarrak lez eskalatuz,

erdu ontziaren kubiertara jauzten den

                                  olatuaren gisan.

Erdu eremu lehorra hondatzera datorren

                                                  ekaitza bezala.

Erdu eta bihur ditzagun hitzak haragia.

            Solda gaitzatela bata bestearen kontra.

Horrelako poema zoli bat eginen nizuke,

                      baina zer laburra den lirikarena.

Leihoa zabaltzean, zeldara, zure ordez

  errealitatea sartzen zait, altzairuzko atzaparrekin,

                                                                garrasika.