Asia

Ederra da ur-bazterrean bizitzea.

Lurretik hain gertu igarotzen dira ontziak,

eskua luzatu eta bertan

hazten diren sahatsetako bati adar puska ken

diezaioke edonork. Aske dabiltza zaldiak

uretatik gertu, hondartzan lasterka.

Gizonek kapritxoa izatera, kareletik lazoa

lepora jaurti eta zaldietako bat

ekarri ahalko lukete ontzira.

Konpainia premia balute ere,

Ekialderako bidaia luzean.

Terrazatik irakur ditzaket

zaldiei, zuhaitzei eta solairu biko etxeei

so dauden gizasemeen aurpegiak.

Badakit zer darabilten buruan

auto gorria atarian aparkatutako norbaitek

terrazatik diosal egiten dienean.

Hari begiratuta zorioneko

sentitzen dira. Halabeharraren gozoak,

pentsatzen dute, Asiarantz doan

ontzian jarri ditu. Biltegietan, zamaketari,

badaezpadako lanetan emandako urteak

edo portuan denbora-pasa nagian igarotakoak,

ahazturik dauzkate jada. Hori guzti hori

beste norbaiti gertatu zitzaion, gazteagotan,

sekula inori gertatzekotan.

Gizonek kareletik

besoak astinduz itzultzen dute agurra.

Geldirik daude, eskudelari helduta,

ontzia uretan leun irristatu ahala. Zaldiak

zuhaitzen petik atera eta eguzkitara inguratu dira.

Zaldien estatuak dirudite hor zutik.

Joanean doan itsasontziari begira.

Olatuak lehertzen dira ontzi-kontra;

berdin hondartzan. Eta zaldien

gogoan, non

beti den Asia.