Heziketa intelektuala

Sabai handia où picoraient des focs

itsasoaren irudi idiliko bat da.

Ortzemugaren lerroa iluna da egun

eta itsasertzak pertza batek bezala du irakiten.

Lokomotora handiak pasatu zirenean hemendik,

Belerofonte, Orion haien izenak

forma guztiak urberak ziren

gaztearen gaztez eta haizerik

zakarrena fereka bat zen artean.

Gazte tupedun batek galdetzen zuen

gizona ote zen halabeharra edo asmoa,

lapsus bat edo garaipena… baina norena?

Halabeharra agertzen bada litekeenaren gisa

ez da asmo bat, ez bada garunen batean.

Eta zein buru unibertsalek

har gaitzake gutxitzat? Argitu beharreko

dilema bat zen (ez xaloentzat).

Bermeek esaten zuten logos zaharra

guztiz bat zela suginen giharrekin,

ikatzaren ke-bafada handiekin,

motorren uluekin, Beste Munduko

tik-tak ia mekanografikoarekin.

Eta gazte tupedunak duda egiten zuen

itsasoan jauzi egin besakada handiak emanez

egia balitz bezala inor ez dela ur berean

bi aldiz bainatzen.

Gazte tupeduna ez zen

ume bat haren ondoan agertzen zirenean

Kimerak, aurremundu bateko larbak,

igarleen eta gaixoen ahotsak,

jakintsuen aurpegiak, izen baten jabe izan eta gero

jada galdua zutenak, Santuak eta zoroen

princeps-a, orga-zaldi baten muturra

musukatu zuen hura eta ordutik iluntasun distiratsu

bateko apopilo izan zena.

                                     Eta denbora pasatu zen.

Dena zegoen aldatuta. Itsasoa bera

zakarragoa zen. Ikusten ari naiz orain puntuan

haren eraso krudelak moilari, belek ez dute jada

edertzen, ez da ezeren sabai,

ezta bere buruarena ere.