Hildakoak

Itsasoak aurreko ertz-hegian hautsirik

ninboa altxatzen du aparra barreiatuz

ordokiak berriro xurgatzen duen arte. Itsasertz

herdoildu hartan jaurti genuen behin

gure esperantza itsasoarena baino

arnasestuagoa!—, eta zurrunbilo antzua berdetzen da

bizien artetik ikusten genuenean bezalaxe.

Iparrak ur-lasterren korapilo uherra

askatzen duen honetan eta iturburura

itzularazten, arbola inaustuen adarretan

norbaitek sareak esekitzen ditu

galtzen direnak kale aldapa behera batean;

argiaren ukitu hotz eta geldoak lehortzen dituen

sare kolorgeak; eta argiaren gainetik

zeruko kristal trinkoak kliskatzen du

eta erortzen da ortzadar zigortuaren

arku gainean.

                    Berregoste horrek agertzen digun

alga herrestu bat baino zerbait gehiago

mugitzen du  pausa honek gure bizitza: zirimolatzen du

egun batez gugan bere mugetara

etsi zena, eta adarrek lotzen dituzten

harien artean, bihotza inarrosten da

beren hegaldiak sare-soketan itotzen zaizkien

uroiloak bezala;

eta geldirik eta alderrai lotzen gaitu

finkotasun izoztu batek.

                                  Honela

hildakoei ere agian ukatzen zaie atsedena

zokor azpian: bizia bera baino indar gupidagabeago batek

ateratzen ditu hortik, eta,

giza oroitzapenek jazarritako larba,

urbazter honetara bultzatzen ditu,

hats materiarik gabeak edo ilunpeak

traditutako ahotsak; eta haien hegaldi

trabatuek ukitzen gaituzte orain

oztaz bananduak gugandik eta ozeanoaren

galbahean hondoratzen dira…