Lastaira txirtxildua, lumazko buruki

onirikoa. Haustear senaren puzzlea,

gehiago ezin konponduzko eran hautsi.

Ukimenak bakarrik zegien gidaritza

eroturiko zaldien konstelazioan.

Beleek ostu zioten begietako

kristala, eta erresiñulek frekuentziaz

aldatu entzumenaren ohizko airea.

Perzepzioak elurrez zeuden estaliak.

Orduen itsasoan azpiraturik zetzan

denborak hondartzan hedatu hegia.

Ezin bertago senti lurra, ezereza:

itzalirik bizien bildumena, eta erratza

biltzen ari arnasek utzitako auka.

Argizaiolan antropomorfoa distiratsu,

argimihia zut. Zaizkikoen begiak

urrutiminen leiho moretan iguriki.

Entzumena isuria requiem doinuetara.

Giza oroipena litsetan xehetzen zihoan

arbasoen errituek itxitako kutxan.