Sua nigan
1
Suzkoa zen eguzkia sortu zuen itsasoa,
ama-lurraren altzoa.
Suzkoa
galaksien piroteknia ixila;
azken juizioa,
bolkan bizien barru-mustroa.
Suaren kutxa da sabel beroa;
eta haren arrosarik maitatuena
ezpain gorria.
Sua harpetan pintura egin zen:
azti-begia,
izpirituaren argi berria;
bidagurutzetan,
egu-aldaketan,
erritu ohia.
Sua sehaskan
haurtxoa zen;
sutegian,
lantegia;
gerratean,
erretea;
maitatzean,
susmo beroa bihotzean;
gizarte-auzian,
protesta bizia...
2
Ta sua maitasun egin zen.
Suaren balankek
toberak jo zituzten
eztai gauean.
Eguzkiak bide berria iragan zuen
zeru urdinean.
Eta goizaldean
goizeko izarraren begiak
su-berriaren eskean
zeuden:
besta-gorri ospatu zen
eguzkiaren ohantzean.
3
Suak du guretzat giza-giroa:
argia eta beroa.
Kristalezko itsaso hau argitzen dit barnez,
nire gauean eguna sortuz,
mamidura honi bizia emanez.
Bera dugu etxeen arima ezilkorra,
koba-zuloetako herensugeen arnasa,
sorgin-erratzen urratsa.
Herriek gauean
mendi tontorrean
dagiten irrintzia.
Badu niretzako izpiritu argi;
nire barrunbea bihurtzen duena
dena begi.
Eta zerua aztertu dezadan
suaren dohaina dut kontenplazioa,
maitasun ederraren esperientzia beroa.
Barne-gaztelu gorituan,
errai-grinatsuen konsumitzailea,
jakinduriaren distira,
funtsezko egien agerkundea,
kriseilu antzo gogoeta.
Sua dut profeta.
Suzkoa giza-heroien koroia.
Su bizia sublimazio bidea,
opari legea,
eta arratsaldeko hodei gorrietan
iraun-gogoaren nekea.
4
Eta hodeietan neure burua nenkusan
krisalida baten antzera.
Gero haize bihurtu nintzen
eguratsean kea bezela.
Atrakzio metafisiko batez
jaioberri nintzen
bizitza berriko atarian.
Agian,
lehen inoiz utzi nuen
bizitzaren atarian,
agian...
Mundu honetan ezin-
lortuzko nuen batasuna,
joera setatiz,
—odolez, haragiz—,
irrikatu dudan sustraizko egoera.
Eta sartaldeko zapi naturalean
pintura bat nintzen,
dena begi, dena esku,
dena bihotz, dena musu,
eguzki gorritan grabatua.
w1972