Nik maite dudan jendeak

nik                        baino gutiago maite nau.

Nik maite dudan jendea

ez zait inoiz,

arratsalde euritsu batez,

lantokira aterki batekin etorri

busti ez nadin,

ez da nik esan dudanaz gogoratzen

ez nau gauza mirakulos bat bezala begiratzen

ez du nigan itsuki sinesten

ez du ene beharrik sentitzen.

Horregatik,

horrexegatik,

zu,

aterkia eskuan,

portalaren alboan,

beste seinalerik gabe,

ezagutuko zaitut,

hainbat aldiz,

zaparrada baten harian

aterkia eskuan,

norengana jo ez zenekielarik,

zeure besoaren eta aterkiaren

tristeziaz

negar egiten zenuen

hori.

Eta erakutsiko dautzut

neure besoen epela

neure soinen zorrotza

izarren isila

anemonen apala

La Séoube-ko goizen sekretua

artaldetik urrun dabilen bakartiaren

oihua.

Eta zuk,

aterkiaren gauaren pean,

euriaren azpian ezkutatutako xoko samurra,

lagunen arteko marmario amankomuna,

zakurren laztanen biguna

etorkizunaren esperantza beldurgabea

bi izatearen zoriona

irakatsiko dautazu.

Eta ni izanen naiz leiho irekia

eta zu gaua,

aterki beltz,

handi,

herdoildu baten pean.