L. Aragon

                        Beldur nintzenean

                        tristeziaren hegal hotzek

                        eskuak eta musua

                        ferekatzen zizkidatenean

                        alboratzen nintzaion

                        zakur zintzoen

                        oreinen

                        axurien

                        begirada marroi eta epelaren

                        atzean

                        ezkutaturik.

                        Begiak nireganatzen zituen

                        begi gorriak

                        odoltsuak

                        malko agortuez beteak

                        puztuak

                        eskua altxatzen zuen eta

poliki

poliki

ene buruaren gainean

pausatzen zuen

aintzira baten azala

harramazkatzen duen

euriaren

garrasia isila

gozoa.

Eta iletatik hasita

beherantz

irribarre bat zabaltzen zitzaidan gorputzean

ezpainetan dardarti

bularrean marmariatsu

sabelean gozo

magalean bigun

eta lurra ikaratu egiten zen

ene loratzeaz.

Harrez gero

beldurraren

bakardadearen

gorrotoaren

mesprezuaren

hatsa sentitzen dudanean

burua makurtzen dut

lepoa luzatuz

eta neure ilea distiratsu nahi dut

deikor

eskuren baten iman

zeren

buru gainean

esku baten beroa sentitu bezain laster

badakit

miraria berreginen dela

orduan ikusiko ditut

berriro

hiru erregeen kapa izartsuak

eta orduan

emanen daut

Gasparrek

bizarra eta ilea gorriak dituen erregeak

muin kopetan

eta orduan

piztuko da artizarra

ene begitartean

orduan

loratuko naiz

berriro

orduan

buru gainean esku baten beroa sentitu bezain laster.