ARRANKARIA IBAIAN, TXORIA ZERUAN

Arrankaria ibaian

txoria zeruan,

hitz asko gabe nabil.

Autobusen isla uretan

eguzkia laino gorrietan,

bizitza dakusat, sua,

tantakadetan.

Eta begietako gatzaren kristalak eta

nire sei urteko alabaren ileak,

ez dutenak oraindik ezagutu

deslilura.

Mundua bi aldetara dabil, hain eskuzabal orain

gero zeharo maskalduko diren loreekin.

Mila bederatziehun eta hirurogeita

zazpian jaio nintzen.

Hasieran dena igaro zen astiro

itzal baten itzala.

Neskak ezagutu genituen, mutilak ezagutu genituen.

Ilargia jarri zen udan bezala, jo zuen seguruenik

gure plastikozko azalean, eta pausatu hemen.

Aspaldian erreparatu gabe nengoen naturaren diseinuei.