ATEAK

 

 

mintzoa lokaztu eta irain bihurtu da

gizon-emakume izateko ardura eta premia

gupida imintzioak irain bihurtu dira

baita txorien izenak ere kafe ordu lasaietan:

etxetik gertu entzun nuen estreina

ihesaren musika,

20. mendea zen

gaur nahi beste ireki ditu ortziak uhateak

eta sare artean jendea arrantzatu dute itsasoan,

denbora esaten diogu

baina dirua da bihotza higatzen diguna

 

harea ekaitzei deika hasten naiz

damu itxura barregarrian

izotz erauntsiak konbokatzen ditut

jar daitezen gurera begira

eta biluzik paratzen naiz

hitzek estalitako beldurraren

puntu geodesikoan:

ipar haize beltzak erre nazala

hanpatuki eskatzen dut jan nazala kresalak

lot ditzala isiltasunak nire ahotsaren sokak

azken erasiaren kapsula hortzoietan gordeta

 

batzuen eskuetara labaintzen dira

bestek jasotako palazioko giltzak

egunkariak hartu eta

lagun giro atsegineko orri pasan

gudu zelaien etorkizuna iragartzen da

lau koloretan emana

kasinoak edo parkeak ikusten dira

lubaki izandako orubeetan:

guk diogu denboraren lana izan dela

 

etxeko atea bi buelta emanda giltzatzen dut

gero luze sehaskatzen dit iluna

kanpoan utzi dudanaren marrumak

ordea beti heldu izan da gaurdaino

hurrengo eguna gurera

garaileen leinuru printzak

atoan dakartzala:

denbora izan dela esaten dut baina

bihotza higatzen didana beste zerbait da

 

eta gauero ahazteke itzaltzen ditut

paradisuko argiak