URRUN

Loak hartu du,

ez dadila esnatu.

Minbera dut gorputza.

Zergatik ezkondu nintzen?

Mozkor usaina airean, nazka!

Irakin dezadan agudo ura.

Noan isilik.

Ez dut inbuturik beharko:

belarritik garunera zuzen,

asmatuko dut!

Urak bidea egingo du

zure garuneraino.

Garuna egosiko dizut,

eta orduan

zurekin batera

ahaztuko ditut

kolpeak

    mehatxuak

        bortxaketak

            irainak...

eta hamaika urteko edozein haurrek nola

amets berriak egin ahalko ditut,

zu gabe, zugandik urrun, azkenean.